CyberView 23.03.2000 (Δεκατρία χρόνια πριν μεγαλοκοπέλες μου…)
Επιστρέφεις το βράδυ σπίτι «πτώμα» από τα προβλήματα και τις συμπεριφορές της ημέρας και ανοίγεις τη τηλεόραση. Μηχανική κίνηση, που όλοι τη κάνουν από τον άνθρωπο που εργάζεται στα έργα του δήμου μέχρι τον επιχειρηματία, τον δάσκαλο, τον επιστήμονα. Λίγοι είναι οι άνθρωποι που μπορούν να αποφύγουν το πειρασμό, να κρατήσουν κλειστό το κουτί και να ανοίξουν ένα βιβλίο ή να ξεκινήσουν μια συζήτηση με τον άνθρωπό τους –ιδιαίτερα όταν είναι πολλά χρόνια μαζί και τα θέματα έχουν εξαντληθεί. Ανοίγεις λοιπόν το κουτί και πέφτεις επάνω στον αβάσταχτο επαρχιωτισμό που εξακολουθεί να χαρακτηρίζει τα δρώμενα στη τηλεόραση, ιδιωτική και, δυστυχώς, κρατική. Από εκείνα τα αβάσταχτης σοβαροφάνειας «τοκ σόου», όπου πιτσιλωτά σακάκια με καφέ «σκατί» γραβάτες διαλέγονται με άτομα απίστευτης μετριότητας τα οποία συνήθως είναι υποψήφια για το βουλευτικό αξίωμα. Παλιά παρακολουθούσα τις συζητήσεις τους όχι για να πληροφορηθώ τις πολιτικές τους θέσεις (τις γνώριζα ή τις συμπέρανα από τα σχέδια και το χρώμα της γραβάτας, του σακακιού ή του φορέματος –αν ήταν κυρία), αλλά για να έχω υλικό για να θυμώνω. Σταμάτησα μετά από μία «συζήτηση» του Ε. Γιαννόπουλου με κάποιον στο Μάγκα. Η αυθυποβολή στο μαρτύριο έχει τα όρια της! Τα ίδια χτες. Έφτασα σπίτι με τέσσερα κιλά δηλητήριο στο αίμα, και τις προσωπικές μου ερινύες να με έχουν πάρει στο κατόπι. Κατάσταση δηλαδή που λίγο απέχει από τη …κατάρρευση που δεν έρχεται μόνο επειδή υπάρχει το χιούμορ του «θανατοποινίτη» επαγγελματία. Το χιούμορ αυτό επιτρέπει σε κάποιον που έχει βάλει (κακώς) το επάγγελμα πάνω από τη προσωπική του ζωή να κοιτάει τον εαυτό του από ψηλά (όπως ο γιατρός τον ασθενή στη χειρουργική τράπεζα) και να του λέει: «δεν πειράζει, σε λίγο καιρό θα έχεις τελειώσει έτσι κι’ αλλιώς γι’ αυτό διασκέδασε το…». Για να μη τα πολυλογώ ανοίγω τη τηλεόραση και τι βλέπω. Πρώτα εικόνες από ένα γήπεδο μπάσκετ όπου μερικές δεκάδες τρόφιμοι ΚΑΠΗ (στην ουσία ο ανθός της ελληνικής κοινωνίας) χόρευαν ταγκό, βαλς, ροκ και ζεϊμπέκικο και μία «κριτική επιτροπή» τους βαθμολογούσε για να απονείμει βραβεία. Η εικόνα ήταν φοβερή αφού, στη πραγματικότητα δεν έδειχνε τα πρόσωπα των ηλικιωμένων αλλά το σημερινό πρόσωπο της Τζουτζίας. Το πρόσωπο μιας χώρας όπου οι θάνατοι είναι περισσότεροι απ’ τις γεννήσεις, και που σε λίγα χρόνια (το 2010) δεν θα έχει πλέον νέους για να υπηρετήσουν στις Ένοπλες Δυνάμεις ούτε καν στον αποκαλούμενο «επαγγελματικό στρατό». Τεράστιο το θέμα που παρουσιάστηκε σε όλο το φρικιαστικό του μέγεθος σε ένα σημείωμα-δυναμίτη του υποστράτηγου Ε.Α. κ. Κ. Φράγκου στη χτεσινό φύλο της εφημερίδας «Τα ΝΕΑ». Σαν να μην έφταναν οι εικόνες των «ευτυχισμένων» νιάτων (από 60 και πάνω) ακολούθησαν εκείνες του απογόνου του …Βουκεφάλα. Όπως λένε και τα μαγνητόφωνα στις ειδήσεις «δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου» μόλις αντίκρισα ένα τύπο, που παρίστανε τον αναβάτη, να βασανίζει ένα δυστυχισμένο (από την εγκατάλειψη και κακομεταχείριση) άλογο που, σύμφωνα με κάποιους «ερευνητές» (με χρήματα της Ε.Ε.;) καταγόταν από το άλογο του Μεγάλου Αλεξάνδρου! Ακόμα και στη Τζουτζίας σπάνια βλέπει κανείς αυτό το βαθμό του μορφωτικού ελλείμματος που οδηγεί σε ολισθήματα σαν αυτό. Με τα νεύρα κουρέλια, με τη καρδιά άδεια και το σώμα να τρέμει απ’ τη κούραση και τα νεύρα (από τους δύο αλήτες με το KZR που επέμεναν να «πιάνουν» μια ολόκληρη λωρίδα της Λ. Βουλιαγμένης) έπεσα για ύπνο. Σαν από αντίδραση στα όνειρα μου ήλθαν εικόνες απ’ το παρελθόν, με ωραιότερη εκείνη να διασχίζω τον Ατλαντικό σε ένα τετρακινητήριο, εμβολοφόρο DC6B με κατεύθυνση τις Η.Π.Α. Στο σκούρο μπλε του ουρανού έλαμπε ένα τεράστιο φεγγάρι με το φως του να αντανακλάται στα πιο λευκά σύννεφα που έχω δει στη ζωή μου. Κάτω ούτε ίχνος της Τζουτζίας._Κ.Κ. (pilot@techlink.gr)
