…Όπως ίσως έχετε καταλάβει βρίσκομαι στην απομόνωση καταδικασμένος απ’ τις επιλογές μου και τις τύψεις. Στο «κωσταλέξι». Στο γραφείο στο υπόγειο, στο σπίτι που ήμουν τυχερός να φτιάξω πριν 30 χρόνια. Βλέπω ένα λόφο, καταπράσινο απ’ τις ευλογημένες βροχές του χειμώνα. Η Ίρμα, ένα τεράστιο ημίαιμο λυκόσκυλο που έχω από μωρό, γαβγίζει τα …con trails των επιβατικών αεροπλάνων που περνάνε πάνω απ’ το LGAV, το αρχιτεκτονικό έγκλημα που αποκαλείται και Ελευθέριος Βενιζέλος προσβάλοντας βάναυσα την μνήμη του μεγάλου πολιτικού Δεν το πίστευα μέχρι που το επεσήμανε ένας καλός άνθρωπος που εργαζόταν στην παλιά μου εταιρία. Κοιτάξτε, είπε. Γαβγίζει τους υδρατμούς απ’ τις εξαγωγές των κινητήρων. Στην προηγούμενη της ζωή πρέπει να ήταν πιλότος αερογραμμών! Παρακολουθώντας την προσεκτικά είδα πως είχε δίκιο. Το σκυλί αδιαφορεί για τα δεκάδες αεροπλάνα που περνάνε στα 700 πόδια πάνω απ’ το σπίτι για να προσγειωθούν στο Ελ. Βεν αλλά, «λυσσάει» με τ’ αεροπλάνα που πετάνε στα 35.000! Strange the ways of the Lord που θα ‘λεγε ο Duncan McLeod, ο ήρωας που δημιούργησα για να ‘χω κάπου ν’ ακουμπάω μετά την καταστροφή. Όχι την οικονομική μια και, σύνταξη και οικονομίες επιτρέπουν να ζω με αξιοπρέπεια αλλά, την «ηθική» που δεν τρώγεται και την προσωπική που δεν καταπίνεται. Ποια η «ηθική»; Κάπου 30 δίκες μέχρι τώρα για λόγους που έχω αναφέρει και δεν νομίζω πως ενδιαφέρουν κανέναν ούτε τα φίδια που δάγκωσαν το χέρι που τα τάιζε. Η άλλη που επίσης δεν καταπίνεται δεν ενδιαφέρει κανένα πέρα απ’ τους εφιάλτες μου Σε απλά ελληνικά ο «δάσκαλος», ο Ντάνκαν ΜακΛεοντ, ο Μάντης Κάλχας όλες οι «προσωπικότητες» του Κ.Κ έχουν πρόβλημα με κοινό παρονομαστή την μοναξιά. Η οποία ώρες-ώρες δεν αντέχεται αφού μιλάω και κάνεις απ’ τους ήρωες μου δεν ακούει. Λες και δεν υπάρχουν Πενήντα χρόνια τους δημιουργούσα στο μυαλό που, δεν έλεγε να καθίσει ήσυχο. Πιλότος, ταξιδιώτης του διαστήματος, δημοσιογράφος, εκδότης, κατακτητής της εξερευνητής της Ανταρκτικής, επιβάτης στον υπερσιβηρικό, θαυμαστής του Μιχαήλ Στρογκόφ, και του Ιουλίου Βέρν, μοναχός στο Σάνγκρι Λα, νοικάρης στο Κένσινγκτον, αποτυχημένος μηχανικός τα πάντα όλα και, εδώ και χρόνια, τα πάντα τίποτα «Μη σκέπτεσαι έτσι», λέει ένας απ’ τους λίγους που δεν εξαφανίστηκαν όταν έχασα τις Τ.Ε «Είναι χιλιάδες εκείνοι που σε θυμούνται κι’ εκτιμούν» Σωστό. Το 2060 κάποιος ίσως ανακαλύψει στα παλαιοπωλεία περιοδικά, φωτογραφίες και ψηφιακά αποτυπώματα μιας ζωής και θα πει: τσ,τσ,τς. Κοίτα τι έκανε ο τύπος το 1970! Αφήστε που μπορεί να διοργανώσει και «event», να στείλει προσκλήσεις σε επώνυμους και, το χειρότερο, να ζητήσει από ιδιοτελές κάθαρμα «να πει δυο λόγια για τον δημιουργό» Δεν είναι έτσι; Τότε τι είναι τα εκατομμύρια βιβλία, αντικείμενα, φωτογραφίες που βλέπουμε στα παζάρια στο Μοναστηράκι, στη Ιερά Οδό και αλλού. Σπαράγματα από ανθρώπους που, όταν αναχώρησαν για το επέκεινα, στα σπίτια τους πλάκωσαν οι παλιατζήδες αγοράζοντας τις ζωές τους για 100 ευρώ; Πήγαινα συχνά ψαχουλεύοντας για αντικείμενα και βιβλία. Κάποια στιγμή όμως αισθάνθηκα σαν τυμβωρύχος και δεν ξαναπήγα παρά μόνο για καφέ Για να μη πω για τις τιμημένες τις αναμνήσεις! Εκατοντάδες ταξίδια, δεκάδες αεροδρόμια, χιλιάδες αυτοκίνητα, αεροπλάνα, πτήσεις με μαχητικά, η Γη απ’ τα 87.000 πόδια, δύο φορές στο centrifuge, δύο πτήσεις zero gravity, 400 ώρες ελικόπτερα, ειδικές διαδρομές, αναβάσεις, 3ωροι αγώνες ταχύτητας, 3ήμερα Ράλι Ακρόπολιις για να μην ανασύρω άλλες από τα κλειδωμένα συρτάρια της μνήμης που, όλοι περνούμε μαζί όταν η Καμπύλη γίνει Ευθεία Ναι… Ξέρω. Το βιβλίο αλλά, ούτε αυτό προχωρεί επειδή η μοναξιά τροφοδοτεί την κατάθλιψη και η τελευταία την μοναξιά. Φαύλος κύκλος για πολλούς της γενιάς μου που «φεύγουν» με μια δόση πικρίας αλλά, κανένα δεν ενδιαφέρει η δική μου ή η δική σας πικρία Μέχρι να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα του μηχανικού λάθους που οι άνθρωποι αποκαλούν «θάνατο» δεν έχω τίποτα να πω. Όταν έλθει η ημέρα που θα μπορούμε να διαχειριστούμε την Πληροφορία και, με αυτόν τον τρόπο να μπαίνουμε και να βγαίνουμε απ’ την «ζωή» τότε θα έχουμε το χρόνο να το συζητήσουμε με άνεση. Αφήστε που, οι περισσότεροι θα μπορέσουν να «επιστρέψουν» σ’ εκείνες τις στιγμές (της Πληροφορίας) για να συναντηθούν με πρόσωπα που χάθηκαν στον Χρόνοι –ο οποίος και βέβαια ΔΕΝ υπάρχει αλλά, αυτή είναι μια συζήτηση που θα μπορέσουμε να Κάνουμε όταν όλες οι παλιές Πληροφορίες συναντηθούν σε κάποιο καφέ Πίσω μου ομιλούσες κεφαλές ανακοινώνουν δημοσιογραφικές πρωτιές στο «ίντερνετ», όπως το αποκαλούσε διάσημο ιδιοτελές Μηδενικό γένους θηλυκού (με d). Θυμάμαι το http://www.techlink,.gr που το ανέβασα το 1993 και την πρώτη στον κόσμο αναμετάδοση σε πραγματικό χρόνο των αποτελεσμάτων του Ράλι Ακρόπολις το 1999. Όταν τα λαμπρά ταγιέρ και τα κουστούμια «Καρουζος» ήταν ακόμα στα δέντρα -στα οποία και παραμένουν Τα περισσότερα τραυλίζουν για έναν έντιμο συμβιβασμό, για τον συντελεστή ΦΠΑ, την ανθρωπιστική κρίση, τους λογαριασμούς της ΔΕΗ. Μιλάνε και οι πολιτικοί αρχηγοί! Παράγωγα των κομματικών σωλήνων, κρατικοδίαιτα λουλούδια, με μπλε ελεκτρίκ μπλουζάκια, κυνηγητικά γιλέκα και κατσαρές τρίχες στα γυμνά τους μπρατσάκια. Η αποθέωση της κομματικής αισθητικής, η χωρίς φραγμούς νίκη του Ανοιχτού Γιακά, που συμβολίζει την «επανάσταση» ενάντια στο «κατεστημένο» Και τα άλλα. Με προσεκτικά δεμένες γραβατούλες, ιριδίζοντα κουστούμια και «σκαρπίνια» απ’ την Πατρίδη. Και οι κυρίες ω οι κυρίες. Πρωτευουσιάνικα και επαρχιακά τσόκαρα, με 12ποντες γόβες, σινιέ σύνολα, και αλλεπάλληλα botox. Θήλεα που δεν εργάστηκαν ούτε μια ώρα στη ζωή τους, δεν κατέβαλαν καμία ασφαλιστική εισφορά, δεν είδαν παιδί να μεγαλώνει με τους γονείς του να δουλεύουν, όλη τους την ζωή, στην ίδια εταιρία. Για να μην αναφερθώ στα Ανδρόγυνα! Πλάσματα που βγήκαν απ’ το «Twilight Zone» και τις ταινίες γφια των ζωντανών-νεκρών του George Romero Τι λέω! Έλατε ντε! Καιρός να ετοιμάσω βαλίτες… …και βέβαια συνεχίζεται
