Αυτό που θα διαβάσετε πιο κάτω είναι απόσπασμα από άρθρο που είχα γράψει στηνν εφημερίδα «1ο ΘΕΜΑ» 9 χρόνια πριν
Στο άρθρο μου δημοσιεύω τις θέσεις του Καθηγητή Ν. Σταύρου (που έχει φύγει απ’ τη ζωή) για το μέλλον της Χαρτόβιας
Παρακαλώ τους (νεότερους) να τις μελετήσουν γιατί, τίποτα δεν είναι τυχαίο._Κ.Κ.
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
…..Για ’μένα, η παράσταση που σπάει ταμεία είναι εκείνη της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Δεν χάνω ποτέ την ευκαιρία να παρακολουθήσω τις δηλώσεις της υπουργού με το (μόνιμο) Χαμόγελο. Η κυρία ΥΠΕΞ χαμογελάει ακόμα και όταν ο πρόεδρος των Σκοπίων απαιτεί να αλλάξει όνομα η Ελλάδα (δεν το είπε καθαρά αλλά το υπονόησε, όταν τα τουρκικά μαχητικά περνάνε «σουβλάκι» τη Λήμνο στα 200 πόδια, και η «φίλη και γείτων» κάνει έρευνες για πετρέλαιο στο Αιγαίο.
….Σύντομα τα γεράκια της «διεθνούς κοινότητας» θα αναγνωρίσουν την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου μία κίνηση που θα έχει αλυσιδωτές αντιδράσεις σε 400 περιοχές του πλανήτη συμπεριλαμβανομένης και της Κύπρου και το Μόνιμο Χαμόγελο δε λέει λέξη! Προφανώς δεν καταλαβαίνει (ή κάνει πως) τα στρατηγικά παιχνίδια που παίζονται στα Βαλκάνια σε μία εποχή που, όπως έχουν αποδείξει τα τηλεοπτικά σκουπίδια στην εποχή μας δεν μετράει η ουσία αλλά η εικόνα.
Σήμερα κανείς (πέρα από 100 νέους που φυλάνε Θερμοπύλες) κανείς δεν δίνει σημασία στη προάσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων και στη προώθηση των εθνικών συμφερόντων. Σε συνεργασία με τις ελιτ της νέας παγκόσμιας τάξης, τα ΜΜΕ χαρακτηρίζουν τους ηγέτες που στηρίζουν τα εθνικά κράτη, αντιδραστικούς (βλέπε το παραλήρημά τους από τη νίκη του «ευρωπαϊστή» Τάντιτς εκλογές στη Σερβία).
Δεν έχω τη παραμικρή αμφιβολία ότι το Χαμόγελο θα συνταχθεί με τα σχέδια των ελιτ και η Ψωροκώσταινα θα γίνει (έχει ήδη γίνει) πεδίο πειραματισμού της πλέον ύπουλης «έκδοσης» του πολυπολιτισμού που δεν είναι τίποτα περισσότερο από την διάλυση των ενιαίων κοινωνιών.
Θα πείτε και μεγάλο το δίκιο σας; Ποιος πολιτικός ενδιαφέρεται γι’ αυτά όταν, σε λίγες μέρες, θα παραλάβει το νέο του «γιωταχί»;
Κοιτάξτε πίσω και θα δείτε ότι τα τελευταία 15 χρόνια η ελληνική εξωτερική πολιτική είχε σαν οδηγό ότι η ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ θα εξομαλύνει τις σχέσεις των δύο χωρών. Ούτε για ένα δευτερόλεπτο πρώτα ο Γιωργάκης και μετά το Χαμόγελο δεν σκέφθηκαν ότι, η Τουρκία μπορεί και να μη θέλει να γίνει μέλος της ΕΕ αφού βλέπει την προσπάθεια των αμερικανών να την κόψουν στα τρία με ανεξάρτητο Κουρδιστάν στο νότο, ηπειρωτική χώρα και «ευρωπαϊκή» Τουρκία που θα εντάξουν στην ΕΕ. Ούτε έχουν λάβει υπ’ όψη το παλιό σχέδιο για την κατακερματισμότων Bαλκάνια, έγινε η κύρια περιοχή ενός μεγάλου στρατηγικού μετασχηματισμού ως αποτέλεσμα προσχεδιασμένου κατατεμαχισμού που στοχεύει στην οικονομική ανόρθωση και σε μια εργατική δύναμη, κάτι που τελικώς οδηγεί σε υψηλού βαθμού τεχνολογικό φεουδαρχισμό όλης της περιοχής.
….έγραφε λοιπόν ανάμεσα σε άλλα ο Καθηγητής Σταύρου στο «ΒΗΜΑ»
«….Σε αυτό το πλαίσιο η Eλλάδα καλείται να ρίξει το «ελληνικό» χρώμα της, να μοιραστεί μαζί τους τα πλούτη τους, να ανοίξει τα σύνορά της και να διευκολύνει τον μετασχηματισμό μιας ενιαίας κοινωνίας σε ένα πολυεθνικό βαλκανικό μωσαϊκό. Ωστόσο, αντί η Eλλάδα να προετοιμάζεται να αντιμετωπίσει τα χειρότερα και να ελπίζει το καλύτερο, χρησιμοποίησε ως πολιτική της το στοιχείο της συμμετοχής στην EE για να επηρεάσει τη στάση της Tουρκίας και να καθησυχάσει τα made in USA δημιουργήματα των μικροσατραπών της Bαλκανικής. Eν τω μεταξύ συνεχίζεται αδιάπτωτη η διαδικασία του κατατεμαχισμού, με την ελπίδα μιας άλλης φαντασίωσης – του λεγόμενου αμερικανο-ελληνικού στρατηγικού συνεταιρισμού. Aς δούμε όμως πώς έχουν τα πράγματα.
Πρώτον, η συνεχιζόμενη διαδικασία του «μεταρρυθμιστικού Iσλάμ» υιοθέτησε ως μοντέλο το πριν από το 1912 εμπορικογενές βαλκανικό μωσαϊκό, το οποίο επιχείρησαν να αναστήσουν οι πολέμιοι της δεκαετίας του 1990 στη Γιουγκοσλαβία. Eίναι γνωστό ότι αυτό το ειδικό ιστορικό προηγούμενο βασιζόταν στους ρόλους που ανατέθηκαν στα χριστιανοορθόδοξα έθνη από τους γεωπολιτικούς μηχανισμούς εκείνης της εποχής. Aυτά τα έθνη αναμενόταν να ανοίξουν τον δρόμο για τον εξευρωπαϊσμό των Nεότουρκων. Σήμερα, κατά τον ίδιο τρόπο, τα Bαλκάνια θεωρούνται το γεωγραφικό εργαστήριο για τη νομιμοποίηση του νεο-οθωμανισμού ως περιφερειακού συστήματος, το οποίο θα μπορούσε ίσως να απαλύνει τις συνέπειες των πολιτιστικών διενέξεων, ενώ η Δύση θα επιχειρεί, με την Tουρκία οδηγό, την αναζωογόνηση της «Nέας Aνατολής». Στο μυαλό πολλών στην Oυάσιγκτον τα Bαλκάνια προσφέρουν την καλύτερη ευκαιρία για τη δημιουργία μουσουλμανικών κρατιδίων που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως απόδειξη της «αρμονικής» συνύπαρξης χριστιανών και μουσουλμάνων.
Έτσι, στην ίδια πάντα γραμμή υποβάλλουν ερωτήματα: λ.χ., γιατί να ασχολείται η Eλλάδα με «ενοχλητικά θέματα», όπως η κυριαρχία του Aιγαίου και η αυτοδιάθεση της Kύπρου, και να κατατρύχεται από «συναισθηματισμούς» για το όνομα μιας «χώρας αποκλεισμένης από παντού που ζει με δάνειο στον χρόνο» τη στιγμή που η πριν από το 1912 Θεσσαλονίκη, με τους Έλληνες ως μειοψηφία, αποδεικνύει την αξία της πολυεθνικότητας;
Γιατί να μην αναζητήσουμε τις «παλιές καλές ημέρες»; Tο μόνο που χρειάζεται για «να γίνουν λειτουργικά» τα βαλκανο-αιγαιο-μεσανατολικά σενάρια, κατά τη γνώμη των μάνατζερ των βαλκανικών καζίνων, είναι μια γενναία ελληνική ηγεσία που θα «αντιλαμβάνεται» τον ευρύτερο χώρο, πρόθυμη να αποδεχθεί κάποιες «απροσεξίες», και η οποία θα τακτοποιήσει νέες προτεραιότητες, όπως πρώτα οι μπίζνες και τελευταίο το εθνικό συμφέρον.
«Στο μυαλό πολλών στην Oυάσιγκτον τα Bαλκάνια προσφέρονται για τη δημιουργία μουσουλμανικών κρατιδίων και ως απόδειξη της “αρμονικής” συνύπαρξης χριστιανών και μουσουλμάνων.»
O κ. N. Σταύρου ήταν επίτιμος καθηγητής Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Howard της Oυάσιγκτον
Οι επισημάνσεις δικές μου
