Ήξερα πως θα ‘ναι δύσκολο αλλά, όχι τόσο
Το είχα γράψει σε διάφορα άρθρα πως, από τη στιγμή που κάποιος σταματήσει να εργάζεται, δημιουργεί και πολεμάει σε λίγο θα σβήσει σαν κερί στον άνεμο. Το τελευταίο έχει ισχυρή δόση «για την κακομοίρα τη μάνα μου» που σημαίνει πως, όταν το συναίσθημα μπαίνει μπροστά απ’ την λογική κάτι αρχίζει να μη πηγαίνει καλά
Με το στροφόμετρο να έχει πέσει απ’ τις 10.000 στις 300-400 στροφές/λεπτό, κάθομαι στο κωσταλέξι παρέα με τις αναμνήσεις και τους δεκάδες τόμους των περιοδικών/έργα τέχνης που είχε βιβλιοδετήσει ο Ανδρέας Γανιάρης.
Φίλος στα χρόνια της δημιουργίας τηλεφωνούσε ο ίδιος να θυμίσει πως πέρασε ο καιρός και πρέπει να στείλω περιοδικά σε “καλή κατάσταση” να τα «δέσει» όπως μόνο εκείνος ήξερε
Με χοντρό μπεζ πανί και κόκκινο χρώμα για τους 4Τ, γαλάζιο για την «ΠΤΗΣΗ», μαύρο για τον «ΗΧΟ & Hi-Fi». Και τα «γράμματα» με χρυσοτυπία σε δέρμα. Κάθ’ ένας 12 ή 6 τεύχη ανάλογα με τις σελίδες του κάθε περιοδικού, γεμάτοι με την δουλειά δημοσιογράφων, φωτογράφων και τεχνικών που, οι περισσότεροι, χάθηκαν στο χρόνο αφηνωντας με μόνο να νοσταλγώ. Όμως και, επειδή όπως έχω γράψει η νοσταλγία είναι αρρωστια προσπαθώ να την αποβάλω απ’ το ιερό. Ότι έγινε-έγινε και η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται παρά μόνο ως φάρσα
Έφτιαχνα ειδικές βιβλιοθήκες, γέμισαν, τώρα αδειάζουν καθώς βάζω τις αναμνήσεις μου σε κουτιά να τις στείλω στον παλιό φίλο τον Τάκη τον Θεοχαράκη να τις φυλάξει σ’ ένα ωραίο χώρο μέχρι, όπως λέει,να φτιάξει ένα μουσείο και μου παραχωρήσει μία γωνιά. Εκεί, όταν θα έχω φύγει, θα μπορούν όσοι θυμούνται να βλέπουν από κοντά την ιστορία των Τεχνικών Εκδόσεων
Και να ήταν μόνο οι τόμοι των περιοδικών.. Εκτός απ’ τους 4Τ, το “ΗΧΟ& HiFi”, το “ΠΤΗΣΗ & Διάστημα” το «Αναλόγιο», το «Δορυφορική TV», το «ΓΕΤΣΗ», το «Σκάφος & Θάλασσα» και άλλα που αναφέρω αλλού αν
κάποιος επιθυμεί μπορεί να δει τι κάναμε στην 10ετία του ’70 και του ’80.
Πιστεύω ότι είμαστε μπροστά από πολλούς «ευρωπαίους», το ξέραμε εμείς αλλά, τα πολιτικά και δημοσιογραφικά ενεργούμενα έκαναν (και ακόμα κάνουν) πως δεν υπάρχουμε επειδή τους είχαμε κάνει την Πράξη απ’ όλες τις διαθέσιμες εισόδους που, στους περισσότερους ήταν περισσότερες από μία
Ακόμα και σήμερα, 46 χρόνια μετά οι, κατά δήλωση αριστεροί του ντακάπο και του φλοράλ δεν έχουν καταλάβει τι πέτυχαν τα περιοδικά των Τεχνικών Εκδόσεων μέχρι που, τραπεζικά, επιχειρηματικά και οικονομικά ξεφτίλια, πουλημένοι, αργυρώνητοι και φίδια κολοβά κατάφεραν ναγκρεμίσουν την εταιρία και να πουλήσουν τα ιμάτια της σε εκδοτικά “συγκροτήματα” που, επιπλέουν σ’ έναν ωκεανό περιτωμάτων
Αναρωτιέμαι: τι αξία έχει να αναφέρομαι στο παρελθόν;
Καμία και ντρέπομαι που, λίγο η μοναξιά, πολύ το γκρέμισμα της ζωής μου με κάνουν να τα επαναλαμβάνω.
Για καμιά ώρα κάποιο βράδυ παρακολούθησα την κοκορομαχία ανάμεσα στους Γραβάτες και στους Ανοιχτογιακάδες περιμένοντας, ο ανόητος, ν’ ακούσω κάτι για την Παιδεία, τις Επιστήμες και την Τεχνολογία, την Βιομηχανία, το Περιβάλλον…
Τίποτα οι μικρομεσαίες πορδές. Ο ένας ήθελε να κάνει νησί “αντι-Νταβός” που, “σε κυρτή γιγαντοοθόνη θα τραγουδάει η Μπιγιονσέ και η Σίρλει Μπάσι”, ο άλλος ήθελε στην Ελλάδα να επενδύσουν οι “Σείριοι” μετανάστες, ο τρίτος να καταργήσει “μ’ ένα νόμο και μία πράξη” το Μνημόνιο, κάποιος Μπαμπαγκίντα να ιδρύσει το “Νέο Κράτος”, τελειωμό δεν έχουν οι ανοησίες
Οι φωτογραφίες, τα κείμενα και οι αναμνήσεις δε με μ’ αφήνουν ήσυχο ιδιαίτερα τις νύχτες. Περιμένουν να κλείσω τα μάτια, να αρχίσει το REM, να επιτεθούν, να αναστήσουν εικόνες που χάθηκαν, πρόσωπα που έσβησαν, εμπειρίες που συντάραξαν. Τίποτα σπουδαίο, συμβένει σε όλους, σε διαφορετική όμως κλίμακα. Αν έχεις παιδιά θυμάσαι πως ήταν μικρά, πως μεγάλωσαν, πως έκαναν οικογένειες και σ’ άφησαν μόνο να τα βλέπεις μόνο Χριστύγενα και Πάσχα. Αν όχι τότε την έχεις, κατά κάποιο τρόπο, «πατήσει» αφού κανένα απ’ τα σκυλιά δεν μιλάει αν και, πολλές φορές, έχουν καλύτερη συμπεριφορά
Ούτε η Λάκης, το γατί που μάζεψα πριν δέκα χρόνια έξω απ’ την εφημερίδα, 50 γραμμάρια, έτοιμο να πεθάνει και τον μετέφερα σπίτι στην μπαγακαζιέρα της BMW, είναι καλύτερος. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να τρώει και να κυνηγάει την Ζουζού η οποία όμως πέθανε όταν έκανε το λάθος να βγεί στον κήπο και την πρόλαβε ο Μπεν ένα ημίαιμο Μαλινουά που, πιο ηλίθιο δεν γίνεται
Όταν τα ράφια αδιάσουν δεν θα ‘χω λόγο και να μένω στο κωσταλέξι. Μπορεί να μετακομίσω βόρεια να είμαι και πιο κοντά στον ψηφιακό μου “Αχέροντα” μια και, όπως λένε, η Πληροφορία δεν χάνεται αλλά αλλάζει μορφή πράγμα που σημαίνει ότι, κάποιος στο μέλλον μπορεί να με ανασύρει απ’ τα data banks και, αντιστρέφοντας το “προτσές:να με ξαναφέρει στη “ζωή”. Εδώ χαμογελάνε ή γελάνε ανάλογα πως αισθάνονται…
Μέρος ΙΙ
Τι ωραία σχόλια ήταν αυτά; Κανείς δεν βρέθηκε να πει αυτό που ο λέει ο Κ.Κ στον Duncan McLeod; Ποιος ενδιαφέρεται για τις γλυκανάλατες σου εξομολογήσεις; Εδώ ο κόσμος πεινάει, βομβαρδίζεται, εγκαταλείπει τις εστίες του, πνίγεται, καταλαμβάνει λιμάνια, εθνικές οδούς, χωράφια (δίπλα στα Σκόπια), αποθήκες Νο1 στα λιμάνια κι’ εσύ μας ζαλίζεις με τους τόμους των περιοδικών;
Και βέβαια έχει δίκιο να λέει, εγώ έχω άδικο που νομίζω αλλά, έτσι είναι φτιαγμένη αυτή η «φουρνιά» των ανθρώπων γιατί, η επόμενη, οι μετα-άνθρωποι δεν θα’χουν ίδια προβλήματα αφού θα είναι συνδεδεμένοι με τις Μηχανές…
Θα μπορούν να επισκεφθούν το παρελθόν ή το μέλλον τους, να αλλάζουν τα δεδομένα, τα σενάρια, τις σχέσεις. Να διαγράφουν αναμνήσεις, να δημιουργούν νέες, να ταξιδεύουν στο παρελθόν και στο μέλλον ή να μένουν ακίνητοι στο παρόν για όσα χρόνια, αιώνες ή χιλιετίες επιθυμούν
Δε θα προλάβω την εποχή αλλά, να είστε σίγουροι, θα έρθει. Θα την ζήσουν τα παιδιά σας, θα επιζήσουν μόνο όσα είναι προετοιμασμένα. Τα άλλα θα γίνουν χυλός για την Μηχανή, κάτι σαν σύγχρονο «Soylent Green» για όσους μυημένους στην Ε.Φ απ’ τα μικράτα τους.
Θα ‘θελα; Και βέβαια ναι! Δεν είναι λίγο να μπορείς να ξεφύγεις απ’ τον Κούλη και τον Φίλη, την Κα ΜεΤαΓεμιοστά και τον άλλον που «τρώει» τα «σ».
Καλά με το μέλλον θα πείτε… Με το παρόν τι κάνουμε; Πως θ’ αντιμετωπίσουμε το «προσφυγικό» και πως θα τελειώσει η «αξιολόγηση» για να πάρει το κρατίδιο 5.6 δις να πληρώσει δόσεις, να δώσει και κάτι στα υποκείμενα του (subjects), να μπορέσουν να πάρουν, άλλοι γαλοπούλα ελαιολάδου, άλλοι χουντάϊ, κάποιοι κίτρινες μερσεντέ GTiLEb ή κάπως, δεν είμαι πρόχειρος δεν ήμουν στη «παρουσίαση» στο Γκάζι, με τον νεκροθάφτη και την «πι-άρ» να αραδιάζει τα πλεονεκτήματα της Ύβρεως των 200.000 ούρο αλλά, κανείς δεν πταίει παρά μόνο ο γράφων που ενέγραψε αυτή την πλευρά τις ζωής στις κοχόνες του
Και μετά, και μετά ακούστηκε η απορία του πλήθους. Τι έγινε μετά;
Μετά έζησαν αυτοί καλά κι’ εμείς καλύτερα, πουλήθηκαν (τρόπος του newspeak) τα λιμάνια και τα περιφερειακά αεροδρόμια κι’ ευτυχώς δλδ γιατί, αν είχαν «διαγραφεί μ’ ένα νόμο και μία πράξη» τα σακάκια θα έμεναν στις κρεμάστρες και, στην ερώτηση του πολίτη που πάει στην ΥΠΑ, «είναι εδώ ο κ. Μπουρδούφαλος» θα ακολουθούσε η απάντηση «μόλις βγήκε… Το σακάκι του είναι εδώ» κι’ ας έχει δύο σακάκια ο κύριος ή η Κυρία που «λείπει λόγω εγκυμοσύνης»
Με λίγα λόγια όλα πάνε καλά. Το κρατίδιο του Φενγουϊκ αλλάζει γρήγορα πρόσωπο καθώς ορδές μεταναστών απ’ τον Σείριο (στον αστερισμό του Κυνός) φθάνουν στις «δαντελένιες, ηλιόλουστες παραλίες των νησιών μας», αρνούμενοι να μεταφερθούν στην «φίλη και σύμμαχο στο ΝΑΤΟ» Τουρκία. Η (τυχαία;) άρνηση κάνει τον Ερντοάν να λέει ότι, «η Ε.Ε δεν τηρεί τις υποσχέσεις της και η Τουρκία θα καταγγείλει την συμφωνία επαναπροώθησης», μικρή λεπτομέρεια, αφού είναι τμήμα του σχεδίου των σοροτρόφιμων αλλά, ποιος ενδιαφέρεται γι’ αυτές τις λεπτομέρειες
Ποία όμως η είδηση της ημέρας;
Μα, η εκτόξευση, επιστροφή και προσνείωση(;) του πυραύλου της Space X του Elon Musk σε μικρή πλατφόρμα στη θάλασσα, επίτευγμα των ανθρώπων της εποχής που αναφέρθηκα πιο πάνω, που θα κάνει το ταξίδι στα άστρα εύκολο και, κυρίως, πιο οικονομικό αλλά, αυτά ανήκουν στις μανίες του Duncan McLeod του άλλου μου εαυτού από τον οποίο προσπαθώ, χωρίς επιτυχία, να απαλλαγώ
(ξανα-συνεχίζεται)
(συνεχίζεται)α)
