Ψηλό, θλιμμένο και κομπλεξικό αγόρι…

Στο πόνημα σου για την ιστορία της Ανεμοπορίας στην Ελλάδα “ξέχασες” να αναφέρεις τα βασικά ρε παιδάκι μου…

Μπορώ να σου συστήσω έναν καλό ψυχίατρο

Κάλλιο αργά παρά ποτέ παιδί μου

Πάει καιρός τώρα που, μέσα στη κατάντια της χώρας, προσπαθώ να βρω νησίδες ομορφιάς. Μία απ’ αυτές είναι η σειρά εκπομπών “Το Σύμπαν που αγάπησα” του καθηγητή Δανέζη

Στις εκπομπές του συχνά αναφέρεται στο ολογραφικό σύμπαν. Οι πολύ παλιοί αναγνώστες θυμούνται τις πρώτες μου αναφορές στη θεωρία και στο Καθηγητή Ασπέ -που εργάζεται και στο CERN

Απολαύστε μία από τις εκπομπές του  κ. Δανέζη που είδα στο “Ramnousia”

Ώστε η συμπεριφορά ενός λαού είναι θέμα πολιτισμού. Ποίος είναι υπεύθυνος κ. Ράμφο μας για την έλλειψη του; Ο κυρ Μήτσος στα Γκράβαρα ή στο Άνω Παγκράτι;

Ο κόσμος σύμφωνα με τον Χίγκς!

Ακόμα μία… Με χαμηλή νέφωση, πάνω απ΄το Μον Παρνές, μέσα στο οποίο παίζουν κουρέλια και σκυλομούρηδες

Πάλι “χάθηκα”… Το είπαν αναγνώστες, το καταλαβαίνω, αλήθεια είναι. Πολλές οι αιτίες κυριότερη το πρόβλημα επιβίωσης της εκδοτικής εταιρίας που, το 2006, είχε αποκτήσει το 33,33% της “Τεχνικές Εκδόσεις Α.Ε”. Για μένα (και την Σοφία) το πρόβλημα δεν είναι μόνο οικονομικό (από το 06 δεν έχουμε πάρει ούτε ευρώ απ’ την εταιρία που δημιουργήσαμε) αλλά, ηθικό και, κυρίως, αισθητικό. Γιατί “ηθικό”; Διότι οι εργαζόμενοι έχουν να πληρωθούν κάπου 3,5 μήνες κάτι που δεν είχε συμβεί στα 36 χρόνια που είχαμε εμείς την εταιρία. Γιατί “αισθητικό”; Διότι δεν είχαμε/έχουμε καμία σχέση με το “λαιφστάϊλ” που υπηρετούσε το σύστημα που αγόρασε τις μετοχές μας (όχι …εμάς!). Το αντίθετο θα ‘λεγα! 

Και να ήταν μόνο αυτά! Υπάρχουν κι’ άλλα που δεν μπορώ να πω και που κάνουν τη ζωή να παίρνει άσχημη τροπή σε καιρούς που θα έπρεπε να αισθάνομαι γαλήνη και σιγουριά στο δρόμο προς την …αθανασία! Όλα αυτά, συν το γεγονός ότι, εξακολουθώ να παραμένω αόρατος με κάνουν να σκέπτομαι πως μάλλον απέτυχα σε ότι έκανα (αστείο).

Κανονικά θα έπρεπε να γράφω και σχολιάζω τα πάντα, από τις αποφάσεις της της κυβέρνησης εθνικής “συνεννόησης¨ μέχρι την ανακάλυψη του …ποδηλάτου απ’ τον περιούσιο λαό! Το τελευταίο μάλιστα θα ήθελα όχι μόνο να σχολιάσω αλλά, ξεσκίσω γιατί απ’ τη “μερσεντέ” και τη “μπέμπα” αποφάσισε να μάθει “να χρησιμοποιεί τα φρένα” σε ειδικά μαθήματα -που τα δείχνει και η τηλεόραση του “σκάει”. 

Δεν έχω όμως κουράγιο… Γι’ αυτό μη με παρεξηγείτε. Δε χάθηκε δα ο κόσμος αν, ο κ. de Higgs μείνει στην αφάνεια. Έτσι κι’ αλλιώς οι επιστήμονες τον αποκαλούν (αγγλικά) elusive particle και πρέπει να στηρίξει τη φήμη του. 

Ένας από σας κάπου σχολίασε πως “πρέπει να έχω πολύ χρόνο στη διάθεση μου”. Ε, λοιπόν ναι. Μετά από μισό αιώνα σκληρής δουλειάς μπορεί να έχω φτάσει σ’ αυτό το σημείο και να έχω χρόνο. Τον οποίο αφιερώνω στην Ανεμολέσχη Αθηνών (της οποίας εδώ και πολλά χρόνια είμαι … Πρόεδρος), στις πτήσεις που κάνω στο Τατόι τα σ/κ με τα ανεμόπτερα της, σε καμία βόλτα με ελικόπτερο όταν πετάω με οικονομικά ισχυρούς φίλους και, μία στο τόσο, μία πτήση με αεροπλάνο. Πριν ένα μήνα για παράδειγμα πήγαμε με ένα R44 στο Αγρίνιο όπου πέταξα με ένα 2θέσιο RV (δείτε το στο web) και είδα την καταπληκτική δουλειά που έχουν κάνει τα παιδιά της τοπικής Αερολέσχης…

Θα πείτε… Με τόσο σοβαρά πράγματα ασχοείται ο κ. de Higgs; Κοιτάξτε… Μποζόνιο είναι που δίνει μάζα σε άλλα σωματίδια. Τι άλλο να κάνει; Να μοιραστεί το “κολδεμόλ” του όπως τα φυτά που χορεύουν στη διαφήμιση;

Είπα “διαφήμιση” και, στο νου μου ήλθε η καταιγίδα για τη νέα ταινία του πράκτορα της Αυτής Μικρότητας  James Bond, το “Skyfall”.  Νωρίς χτες το απόγευμα ο φίλος μου Δημήτρης Ρ είπε μόλις τελειώσαμε μια συζήτηση για να απόνερα της “Αλφαπρες”. “Πάμε στο Mall δούμε τη ταινία; Κερνάω”. Πήγαμε.

Τέτοια μπούρδα καιρό είχα να δω. Σας ικετεύω α. μη πάτε β. μη τους κάνετε τη χάρη γ. μη δώσετε τα χρήματα σας δ. μείνετε μακρυά απ’ τα σκουπίδια που, εκτός απ’ τη τσέπη κάνουν κακό και την υγεία. Στη ταινία ο “πράκτορας” κυνηγάει τον “εχθρό” (ευτυχώς που τον υποδύεται ο απολαυστικός ο Χαβιέ Μπερδέμ), κατά καιρούς κάνουν την εμφάνιση τους ξεκάρφωτες “γκόμενες” (ανάμεσα και μία ελληνίδα), γίνεται μία μάχη στα highlands σε ένα επίσης ξεκάρφωτο σπίτι και το έργο τελειώνει με τους θεατές εξουθενωμένους από τα απανωτά χτυπήματα της “Μ”, του Bond, του Mendes και της θυγατέρας Brocoli που συνεχίζει την παραίσθηση

Μπλιάααχ

…Ο Κώστας Σκούρας ήταν φίλος και δάσκαλος. Έφυγε την Τετάρτη  τα ξημερώματα, κηδεύτηκε σήμερα στις 2 από το 1ο νεκροταφείο Αθηνών. Από τους παλιούς δημοσιογράφους, φίλος και συνεργάτης του μακαρίτη Κίτσου Τεγόπουλου, Διευθυντής της “Κυριακάτικης”, διευθυντής μου στην Καθημερινή, παρέα στους -παλιούς- “Λευτεριστές”, πριν ο Πρόεδρος απολέσει κάθε αίσθηση μέτρου -με εμένα.

Τον αποκαλούσα “καρτούν” λόγω ενός χαριτωμένου “τικ” που είχε. Σήκωνε λίγο τον ώμο όταν έλεγε κάποια ιστορία για την παλιά φρουρά. Με έλεγε “παράφρονα” και, δεν είχε άδικο! Οι παλιές Τεχνικές Εκδόσεις έβγαλαν το βιβλίοπυ “Αενάως Επίκαιρα” που, και βέβαια, κανείς δεν “θυμήθηκε¨. Ήταν 78 ετών. Δημοσιογράφος με Δ κεφαλαίο. Θα τον θυμάμαι

Εργάστηκε στις εφημερίδες ΒΗΜΑ, ΕΞΠΡΕΣ, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ. Διετέλεσε διευθυντής στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ και διευθυντής συντάξεως στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ.

Ο Κώστας “διετέλεσε” γενικός γραμματέας του ΕΟΤ και γενικός διευθυντής της ΝΕΤ και ο δημιουργός του Διεθνούς Διαγωνιστικού Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Καλαμάτας.

Looking for a answer

Αόρατος, invissible, διαφανής,  ellusive, άνθρωπος-σκιά… 

Έχω πρόβλημα γιατρέ και κάτι πρέπει να κάνεις. Χίλια άρθρα με ιδέες και προτάσεις για “ανάπτυξη” έχω γράψει και κανένας δεν τα διάβασε. Ή μήπως τα διάβασε και με έγραψε. Μόνο οι (παλιοί) αναγνώστες είναι σε θέση ν’ απαντήσουν. Για την Τεχνόπολη, το Κέντρο Οδικής Ασφάλειας, το  Ελληνικό, το Κρατικό Εργοστάσιο Αεροπλάνων, την Formula Hellas… Προτάσεις συγκεκριμένες που αγνοήθηκαν επιδεικτικά απ’ τους “αρμόδιους”. Και να ήταν μόνο αυτά. Το 1970 φτιάξαμε μία εταιρία, την “Τεχνικές Εκδόσεις Α.Ε Βγάλαμε κάπου 30 τίτλους περιοδικών και ετήσιων εκδόσεων. Δημιουργήσαμε τον “Εν Λευκώ”, την Safetrack, τον 2ο ιδιωτικό κόμβο στο web το 1993 Techlink. Μπήκαμε πρώτοι στην ψηφιακή εποχή, φέραμε κοντά τους Άλλους Έλληνες…

Και δεν …υπάρχουμε ρε παιδάκι μου. Κανείς δεν μας βλέπει ούτε καν οι “συνάδελφοι” στα πρωϊνάδικα. Κατέρρευσε το life style που μας είχε αγορα΄σει, εμείς είμαστε ακόμα ζωντανοί αλλά, πάλι, κανείς δεν βλέπει τις Τεχνικές Εκδόσεις. Ούτε οι (ξεφτιλισμένες) τράπεζες που τα “έχωναν” στα πρωταθλήματα …τένις στο “Τσακάλι Κλαμπ”.

Τις πταίει ρε παιδάκι μου;

Μήπως ο γράφων που δεν έχει καλτσάκια του τένις;

Μπας η Σοφία δεν φοράει “ένα απλό λεοπάρ” και λέει ο λαός να φάει παντεσπάνι;

Μήπως μπορείτε να βοηθήσετε να ξεκινήσει μία ζύμωση για τον Boson de Higgs;

“1o ΘΕΜΑ”, 18.11.12

 Η θεωρία της Ελάχιστης Καταστροφής λέει πως όταν έχεις ξοδέψει τα δισεκατομμύρια δραχμές ή ευρώ για να φτιάξεις ένα αεροδρόμιο (Ελληνικό),  ένα εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος (ΔΕΗ) ή άλλο, μεγάλο κοινωφελές έργο σε μία περιοχή, δεν το εγκαταλείπεις στη τύχη ή στις ορέξεις των συμφερόντων των «τοπικών κοινωνιών» για να καταστρέψεις μία άλλη περιοχή κάνοντας το ίδιο έργο αλλά, εφαρμόζεις τους νόμους στη πρώτη -περιοχή. Πιο απλά αν έχεις χρησιμοποιήσεις 6000 στρέμματα για να φτιάξεις ένα αεροδρόμιο δεν το εγκαταλείπεις για να φτιάξεις άλλο 30 χιλιόμετρα πιο πέρα, καταστρέφοντας το περιβάλλον σε ακόμα μία μόνο και μόνο για τα «κονομήσεις» εσύ και   οι κομματικοί σου πάτρωνες. Αυτό έγραφα (για 10^η φορά;) στο άρθρο της περασμένης Κυριακής το οποίο, λόγω της αορατότητας που με χαρακτηρίζει, πέρασε απαρατήρητο απ’ τους «αρμόδιους». Τι είπα (για 1000^η φορά) ο έρημος; Απλά ότι, όταν «λυσσάς» στα κανάλια με την ανάγκη για «επενδύσεις» δεν πετάς στο καλάθι ιδέες και προτάσεις που θα εξασφάλιζαν χιλιάδες θέσεις εργασίας αλλά, και τεχνογνωσία σε τεχνολογίες αιχμής. Θα το πω για ακόμα μία φορά με κίνδυνο να κατηγορηθώ ότι, «επαναλαμβάνομαι» αλλά, αν η εφημερίδα το επιτρέπει, θα συνεχίσω μέχρι κάποιος να απαντήσει. Τι λέγαμε 20 χρόνια πριν; Πως αν, το αεροδρόμιο Ελληνικού επεκταθεί στη θάλασσα ΔΕΝ θα καταστραφεί η κοιλάδα των Μεσογείων και ΔΕΝ θα μεταφερθεί βίαια και άναρχα ο υδροκέφαλος στην ανατολική πλευρά του Υμηττού. Έχει η πρόταση λογική; Έχει. Γιατί; Διότι ακολουθεί τη θεωρία της Ελάχιστης Καταστροφής που λέει ότι, αφού ήδη έχεις επενδύσει «τα μαιλιά της κεφαλής σου» για να φτιάξεις ένα από τα καλύτερα αεροδρόμια της Ε.Ε δεν το προσφέρεις βορά στα τσακάλια για να φτιάξεις ακόμα ένα …δίπλα. Τι κάνεις; Το επεκτείνεις. Που; Στη θάλασσα! Πως; Βάζοντας (θυμάστε όταν χτίζονταν τα μεγαθήρια;), πινακίδες με την επιγραφή «δεχόμεθα μπάζα». Σε λιγότερο από ένα χρόνο θα είχαν δημιουργηθεί οι βάσεις για την κατασκευή δύο διαδρόμων από/προσγείωσης, σχεδόν παράλληλων με τον υπάρχοντα 03-21. Στους χώρους ανάμεσα στους διαδρόμους θα μπορούσαν να συγκεντρωθούν ΟΛΕΣ οι μαρίνες του παραλιακού μετώπου, που θα φιλοξενούσαν ΟΛΑ τα ιδιωτικά και επαγγελματικά σκάφη σε χώρους που θα πληρούσαν ΟΛΕΣ τις υγειονομικές διατάξεις. Με αυτή την απλή κίνηση οι παραλίες του Σαρωνικού θα απαλλάσσονταν σε χρόνο dt απ’ τα κάτουρα και τα σκ*τα.

Συνεχίζω… Το παλιό Κρατικό Εργοστάσιο :Αεροπλάνων μπορούσε (ακόμα μπορεί) να γίνει υπερσύγχρονο Κάντρο Συντήρησης. Πόσες (χιλιάδες) θα είχαν βρει δουλειά στο συνδυασμό αεροδρομίου/επισκευαστικού κέντρου/μαρίνας; Ας τις υπολογίσουν τα αστέρια που ομιλούν και γράφουν για την ανάγκη προσέλκυσης επενδύσεων.

Τι εμποδίζει την «υλοποίηση» αυτής και άλλων 10 παρεμφερών προτάσεων; Οι ορέξεις των εθνικών εργολάβων, των τοπικών κοινωνιών και των χρήσιμων ηλίθιων που θέλουν να μετατρέψουν, π.χ. το αεροδρόμιο Τατοίου σε χώρο «ήπιας οικιστικής ανάπτυξης» και …νεκροταφείο, το αεροδρόμιο Μαραθώνα σε εκτροφείο βατράχων και το Ελληνικό σε …συνεταιριστικό αγρό!

Αν, όπως λέγαμε παιδιά «ήμουν βασιλιάς» ή έστω Σαμαράς θα φρόντιζα, στη τεχνητή «χερσόνησο» Ελληνικού να καταλήγουν όλα τα ΜΜΜ (τρένα, πλοία, τραμ, λεωφορεία, προαστιακός) με προορισμό το εσωτερικό και το εξωτερικό.

Δεν απαιτούνται ιδιαίτερες ικανότητες για να καταλάβει κανείς τα οφέλη μιας τέτοιας λύσης στο περιβάλλον, στην οικονομία της χώρας και στη ποιότητα της ζωής. Τα αεροπλάνα θα απο-προσγειώνονταν μακριά από κάθε κατοικημένη περιοχή, μία τοξωτή γέφυρα θα ένωνε το παλαιό με το νέο αεροδρόμιο θα υποδεχόταν τις μαρίνες Φλοίσβου, Καλαμακίου, Γλυφάδας, Βούλας, Βουλιαγμένης, Νέο Φαλήρου ακόμα και Μικρολίμανου και Φρεατίδας και οι χώροι θα αποδίδονταν στους κατοίκους των περιοχών για περίπατο, διασκέδαση και αθλητικές εκδηλώσεις. Δε χρειάζεται να πω ότι ο ελλιμενισμός εκατοντάδων σκαφών σε ένα χώρο (στα Τ προς το τεχνητό νησί) θα έκανε τον έλεγχο των δραστηριοτήτων εύκολο και αποτελεσματικό. Όπως είπα όμως, η πρόταση δεν εισακούστηκε. Την ίδια τύχη είχαν όλες προτάσεις που έρχονταν σε σύγκρουση με τα συμφέροντα των εθνικών και κομματικών εργολάβων.  Υπεύθυνοι για όσα δεν έγιναν, για τις εκατοντάδες χιλιάδες χαμένες θέσεις εργασίας, για το αναπτυξιακό καρκατσουλιό είναι εκείνοι που κυβέρνησαν και, ακόμα κυβερνούν τη χώρα. Το κυκλοφοριακό και πολεοδομικό χάος, η  ατμοσφαιρική ρύπανση, η αφασία στη παιδεία, το αίμα που χύνεται στους δρόμους απ’ τα ηλίθια τροχαία έχουν σαν «γονείς» πολιτικούς, και κρατικούς λειτουργούς με όνομα και επώνυμο. Όμως, όπως πολλές φορές έχω γράψει, σε αυτή τη χώρα ακόμα και οι καλύτερες προθέσεις χάνονται στον ωκεανό της αδιαφορίας, του δε βαριέσαι, του «ασεγιαύριο» και βέβαια  του εθνικού μας σπορ (λαδώματος).

Τις πταιει; Όσο και να μη θέλουμε να το παραδεχτούμε τα 400 χρόνια της Τουρκοκρατίας  που, καθώς φαίνεται επενέβησαν στο συλλογικό υποσυνείδητο δημιουργώντας το υβρίδιο που κορνάρει όταν μια έγκυος γυναίκα περνάει στις διαβάσεις ή ρίχνει το αναμμένο του/της τσιγάρο στο δρόμο.

Υπάρχει ελπίδα;

Βέβαια! Αρκεί να ξεσηκωθεί η σιωπηρή μειοψηφία και, με τη ψήφο της (δεν υπάρχει άλλος, καλύτερος τρόπος ακόμα!) να στείλει όλους όσους δεν διαθέτουν ίχνος φαντασίας στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Ποιοι διαθέτουν; Πολλοί, δεκάδες, εκατοντάδες αλλά, έχω την αίσθηση ότι, αποκλείεται ικανοί άνθρωποι να αφήσουν τις δουλειές τους και να ασχοληθούν με τη πολιτική εκτός και αν, ο νέος ηγέτης ξεκαθαρίσει τους (νέους) όρους του παιχνιδιού._Κ.Κ.

Το είδα στο “ΒΗΜΑ” και είπα: άι σιχτίρ αλήτες, ρουφιάνοι δημοσιογράφοι._Κ.Κ.

Για επέμβαση σε περίπτωση εφαρμογής προειδοποιεί ο Μπαράκ Ομπάμα

emailεκτύπωση  

Διαβάζω σε μία φυλλάδα: “οι εργαζόμενοι στους 4Τροχούς κάνουν επαναλαμβανόμενες 48ωρες απεργίες διαμαρτυρόμενοι για την καθυστέρηση της καταβολής των μισθών τους για 3,5 μήνες…”
Απεργία στους 4Τ και στις Τεχνικές Εκδόσεις! Την εταιρία που δημιούργησα με τη σύντροφο μου το 1970 και έχασα το 2006 όταν, μία λάθος επιλογή (συμμετοχή στη δημιουργία ενός μεγάλου λιθογραφείου με ποσοστό 40%), την οδήγησε στη χρεοκοπία και στη πώληση του 33,33% σε μία εκδοτική που ειδικεύονταν στο …life style! Οι Τ.Ε, εγώ, οι συνεργάτες μου αγοραστήκαμε από αυτό που, πιο πολύ απεχθανόμαστε στη ζωή μας! Τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν ένα μείγμα χυδαιότητας από την πλευρά του αμερικανόφερτου μάνατζμεντ και κοινωνικού τεντυμποϊσμου. Η νέα διοίκηση μου απαγόρευσε να έχω την παραμικρή σχέση με την οικονομική διαχείριση “επιτρέποντας” μου μόνο την επιλογή των συντακτών, κάτι που χάθηκε στη μετάφραση για ένα απλό λόγο: πως μπορείς να επιλέγεις συνεργάτες όταν δεν έχεις τη δυνατότητα να διαπραγματευτείς τις αμοιβές τους;
Η νέα διοίκηση κατάφερε να με βάλει σε μία εξαιρετικά δυσάρεστη θέση. Χρησιμοποιούσε το όνομα μου καιθ την ιστορία των περιοδικών για να “πάρει διαφήμιση” και να παίξει τα παιχνίδια της με τους εργαζόμενους της αρεσκείας της αλλά δεν επέτρεπε στον ιδρυτή να έχει οποιονδήποτε λόγο!
Το άντεξα για 3-4 χρόνια σκεπτόμενος τις ζωές των ανθ΄ρωπων που εργάζονταν στην εταιρία από παλιά αλλά, όταν ο δοτός διευθύνων σύμβουλος με έκανε …μήνυση ζητώντας μου ….300.000 ευρώ για κάποιον λόγο που ακόμα δεν έχω καταλάβει, τράβηξα μία γραμμή. Η Τ.Ε Ε.Ε που είχα με κόπο και αγώνα δημιουργήσει είχε “πεθάνει”. Φέτος όμως “πέθανε” και η “Εκδόσεις Λυμπέρη Α.Ε΅ με αποτέλεσμα να μη πληρώνονται οι εργαζόμενοι, οι υλλάδες να γράφουν “απεργία στους 4Τ” και, παλιοί και νέοι συνάδελφοι να ρωτάνε γιατί είμαι τόσο …ανάλγητος “εργοδότης” και, κανείς, ούτε ένας από απεργούς να μην έχει τ’ αρχίδια να πει ότι, δεν είμαι εγώ που δεν τους πληρώνω αλλά το life style που κατέρρευσε με πάταγο.
Μετά απ’ αυτά και άλλα 1000, μετά από δίκες και κυνηγητά απίθανων αλογομούρηδων και λωποδυτών φτάσαμε στο 2012 και στο …τέλος του κόσμου που, ελπίζω να έλθει το ταχύτερο μια και δεν αντέχω να λερώνομαι από φήμες, συμπεριφορές, οικονομικούς δολοφόνους, λεοπάρ και λουμπουτέν
Σε όσους από τους φίλους και αναγνώστες ρωτάνε “γιατί (ξανα)χάθηκα” ένα έχω να πω: ελάτε για 20 λεπτά στη θέση μου. Πόσο μπορεί να ζήσει κανείς σε μία θάλασσα σκουπιδιών;
συνεχίζεται…

Σαράντα οκτώ χρόνια δουλειάς και δημιουργίας. Μπορεί και προσφοράς. Εσείς θα κρίνετε..

Αποτέλεσμα; Σιωπή. Μοναχικότητα. Σαν μακρύ ταξίδι στον 7ο Τομέα του Γαλαξία που κατοικούν οι βασίλισσες του Σείριου-:)

Τι να πω; Για τη νέα (wow) new generation Mercedes; Την “κατάσταση των δρόμων” και την αδιαφορία της Πολιτείας; Για τους τρόπους των οδηγών; Το Τάργκα Φλόριο; Τα παλιά Ακρόπολις; Τις αναβάσεις; Τους αγώνες ταχύτητας στα νησιά;
Ή, μήπως, τις Τεχνικές Εκδόσεις; Τους 4Τ, τον Ηχο, την Πτήση, το Ram, το Ταξιδεύοντας και άλλα δέκα;
Θα αστειεύεστε…

Απομεινάρια μιας άλλης εποχής που πέρασε (και πέθανε) οριστικά.
Γι’ αυτό η μοναξιά. Σαν Βουδιστής μοναχός στο (παλιό) Θιβέτ. Δεν υπάρχει πιο μίζερο πράγμα από το να ζεις με τις αναμνήσεις και να μην έχεις κουράγιο να προχωρήσεις (τελειώσεις;) τα δύο σου βιβλία.

Λες… Ποιος ενδιαφέρεται; Εδώ δηλώνει λογοτέχνης ο Χαμενεϊδης. Και ο Λουλιάδης. Η Ρούλα Καλύβα-Κουκλεντέ. Ο Σεπτέμβριος Οκτώ.

Να μία δικαιολογία να μη κάνω τίποτα! Λέτε να πάσχω από κατάθλιψη σαν τον διακεκριμένο διευθυντή που πάλεψε το τέρας και το νίκησε;

Είμαι ξαπλωμένος στη χειρουργική κλίνη. Με κοιτάω προσεκτικά. Με εξετάζω σαν χειρουργός έτοιμος να επέμβω. Που να με ανοίξω; Στο κρανίο; Στο στήθος; Πιο κάτω;

Τι είναι αυτά που λέω. Μοναδική μου ελπίδα οι χειρουργοί στο Κεντρικό Νοσοκομείο των Πλειάδων. Εκεί, λέει, σε κάνουν καινούριο. Σου αλλάζουν τα πάντα και σε στέλνουν πίσω στη Γη να επαναλάβεις τις ίδιες ανοησίες. Να δουλέψεις, ξενυχτήσεις, κουραστεί, διακινδυνεύσεις, εξευτελιστείς, πετύχεις, χάσεις τα πάντα… Λέω να πάω. Θα πάω στο ταξιδιωτικό πρακτορείο …”Terapapers” για τα εισιτήρια! Και βέβαια αστειεύομαι αλλά, μιλάω και σοβαρά.

Δεν πάω καλά. Πέθανε και η Tatoo. Ήλθε βέβαια η Λιλίκα, είναι η Ίρμα και τα δύο της παιδιά, ο Λάκης και η Ζουζού και η …4η εξαδέλφη η Σοφία που μένει στο ίδιο σπίτι -όταν δεν λείπει για μπιρίμπα

Hello!! Marry XMas Mr Dolittle

Λέει ένας κάτοικος του Γαλατικού χωριού: αν δεν εμφανιστείς στο ιστολόγιο θα στείλω το Coyote!

Απορώ πως δεν καταλάβατε ότι, όπως όλες οι κοινωνικές τάξεις και πρόσωπα στην Ελλάδα, έκανα κι’ εγώ μία …συμβολική εξαφάνιση. Θα εμφανιστώ. Από σήμερα το βράδυ διότι πρέπει να βοηθησω στην επανεκκίνηση της ελληνικής …οικονομίας!

του μαθητού Καββαθά Κωνσταντίνου

Ο οποίος έχει πάνω από ένα μήνα να εμφανιστεί στη σκηνή εδπειδή, όπως λένε οι Ακατίκητοι στα πρωϊνάδικα, είχε “ψυχολογικά προβλήματα”, “έβαλε μία άνω τελκεία”, “άλλαξε ατμόσφαιρα”, “άλλαξε κλίμα” κλπ. Η αλήθεια είναι ότι, ο μαθητής πέρασε μία από τις συνηθισμένες του φάσεις στη διάρεκεια των οποίων όλα συνηγορούν στο ότι, ο βαρκάρης περιμένει να με περάσει απένανντι.  Όταν, π.χ, ρωτάω τον φίλο μου τον Βάιο Τζίφο που, κάθε μέρα κάνει (χωρίς να πληρώνεται όπως όλοι οι εργαζόμενοι στο Ερρίκος Ντυνάν) 4-5 στεφανιογραφίες γιατι η πίεση μου πάει1 11,5-25 μου απαντάει “αφού δεν έχεις τίποτα μάλλον επειδή είσαι …τρελός”. Με αυτή τη διάγνωση, η οποία δεν απέχει πολύ απ’ την πραγματικότητα, φτιάχνονται τρομακτικά ιατρικά φαινόμενα όπως, δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου, τρομάζω τον Καίότη, την Ζουζοού (φωτό) 

Η Ζουζού σε μικρή ηλικία.

την Σ.Κ (σκίτσο) , την Λιλίκα (φωτό σε λίγο) και.γενικά, όλους που ενδιαφέρονται για την υγεία του Bosson de Higgs, επιστρέφω στη “κανονική” ζωή και γράφω στο ιστολόγιο. Γράφω τρόπος του λέγειν γιατί χτες που δοκίμασα να γράψω στο Chrome το blog έκλειεσε και βγήκε μία πινακίδα που έλεγε ότι, η σελίδα μεταφέρει “κακοόβουλο λογισμικό” ίσως επειδή προσπάθησα να επικολήσω μία είδηση για τα φαινόμενα “τρομοκρατίας” που μόνο που ακούω τις ειδήσεις τρομοκρατούμαι από τη χρήση του όρου μια και, όποιος διαφωνεί με ένα σύστημα δεν είναι, απαραίτητα, τρομοκράτης αλλά σκασμένος, απηυδισμένος, εξαπατημένος, πατημένος, πατριώτης (θυμηθείτε τον Mel Gibson στο “Patriot” και αναρωτηθείτε αν ήταν μαχητής της (αμερικάνικης) ανεξαρτησίας ή …τρομοκράτης επειδή τίναζε με το μουσκέτο του τα μυαλά των κοκινοκώληδων στο αέρα;), Αυτά λέω και θα με περιλάβει ο Σκαρβελάκης ή και ο Πρετεντέρης και μαύρο φίδι που μ’ έφαγε σε αυτόν, τον πολιτικά ορθό κόσμο όπου, οι μόνοι που δικαιούνται δια να ομιλούν είναι οι ομιλούσες κεφαλές των κομμάτων και τα παρα φύση γεννήματα του Συστήματος όπως κάποια φασιστόμουτρα που παριστάνουνν τους δημοκράτες.

Πάμε πάρα κάτω… Μία μέρα έβαλα “μία άνω τελεία” και πήγα σινεμά κάνοντας την βλακεία να δω το “The life of P” επειδή παρασύρθηκα απ’ τ’ όνομα του Ανγκ Λι. Τέτοια μακακία σπάνια βλέπεις. Το ίδιο και για το πολυδιαφημισμένο “Argo” (όπου το “παιδί” σώζει μία δράκα αμερικανών δημοσίων υπαλλήλων απ’ τους ιρακινούς μετά τη πτώση του Σάχη και τους πάει Παρίσι και ζούμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα αφού, η Αμερική τα κάνει όλα και συμφέρει και εμείς δίνουμε 8 ευρώ για να δούμε την σαπουνόπερα. Να όμως που υπάρχει ένας Αμερικανός “ψυχοπαθής” που μου ταιριάζει αφού είδα το “Django ο Τιμωρός” του

Ταραντίνο με τον οποίο, μοιραζόμαστε τα ίδια (καρτουνικά) γονίδια. Ωραία ταινία για μεγάλο ποπ κορν που κάνει απλώς πλάκα και δεν παριστάνει τον Ζουπερμαν. 

Πάμε ακόμα πιο κάτω για να πούμε ότι, η εταιρία διέρχεται το μετέωρο βήμα του πελαργού(;) πράγμα που σημαίνει ότι, ναι μεν προσπαθώ αλλά, τα χρονικά περιθώρια στενεύουν αφού η “Εθνική” κατάγγειλε ένα παλαιό δάνειο (που η εταιρία εξυπηρετούσε κανονικά επειδή πτώχευσε η “Εκδόσεις Λυμπάρη Α.Ε” ήτοι πιασ’ τ’ αυγό και κούρευτο) ή, τι κρίμα να μη με λένε Σταύρο και κυρ Σταύρο αφέντη τσουτσουλομύτη ή Τόμπολα ή Αλαφιασμένο ή, έστω, Μπερλουσκόνι να πάρω 200 εκατομμύρια δάνειο απ’ την Τράπζα Απιστίας, την  Ούρομπανκ ή την Πρότον, Δεύερον και Τρίτον Μπανκ. Εντός της εβδομάδος θα γνωρίζω ποια θα είναι η τύχη μας.

Τι άλλο; Τίποτα σπουδαίο εκτός απ’ την ομιλία Βενιζέλου στη Βουλή (πριν καιρό) που αποστόμωσε τον ΑλΤσιιπ όταν του είπε ποίος πταίει δια τα 500 δισεκατομμύρια που εκείνος και οι ομοιοι του δανείστηκαν απ’ την Γκόλντμαν Ζακς επειδή ο μπαμπάς της βασιλίσσης Σίμσον ήταν γενικός διευθυντής ή κάτι εξ ίσου υψηλό και ο Ανδρέας επένδυσε  το κατι τις σε κτήμα στον Καναδά και… Περασμένα ξεχασμένα θα πείτε και θα έχετε άδικο γιατί ούτε περασμένα ούτε ξεχασμένα (από εμένα και άλλους νεότερους) είναι. Κλείνοντας για σήμερα θέλω να πω ότι έχω να πω και πολλά αλλά, σιγά-σιγά δια να μη τρομάξετε-:)

Υ.Γ Δια τα φρικτά μου λάθη στο κείμνο ζητάω την κατανόηση σας αλλά, η οθονη του lapitop είναι μία σταλιά τα γράμματα 6άρια και όλο κάτι πάει στραβά και το διορθώνω μετά

Λοιπόν…

Χρειάζομαι, επειγόντως, παπά για να κάνει ευχέλαιο. Πάνε δύο μήνες που, απ’ τη μία “ασθένεια” βγαίνω και στην άλλη μπαίνω. Η ιστορία ξεκίνησε με τα μάγια που μου έκανε ο Μάγος Μαρουμάν στο δρόμο προς την Μόρντορ. Για δύο εβδομάδες και χωρίς κανένα φυσικό λόγο η πίεση μου θύμιζε εκείνη σαμπρέλας φορτηγού. Πήγα στον γιατρό, ρώτησα τι έχω, απάντησε “μακάρι να ήξερα”. Ξαναρώτησα πως είναι δυνατό οι γιατροί να μην έχουν απάντηση είπε πως, οι ντόκτορ που θα βρει την αιτία θα πάρει το Νόμπελ Ιατρικής το 2013, είπα “ευχαριστώ” και έφυγα -χωρίς πίεση. That said είχα μία “ίωση”. Δεν ξέρω τι στην οργή είναι “μία ίωση” και κανείς άλλος δεν φαίνεται να ξέρει. Για άλλες 15 μέρες έβηχα σαν την Λιλίκα, πίνοντας διάφορα σιρόπια μέχρι που πέρασε. Είπα “α τι ωραία” και βγήκα να κάνω τα 2,5 χλμ στο διάδρομο παρακολουθώντας τους Λυριτζή-Οικονόμου στο ΣΚΑΙ αλλά, μάταια. Μόλις εμφανίστηκε το Στρατούλι σταμάτησα. Δεν είναι εύκολο να “τρως” τόση ακτινοβολία πρωί-πρωί. Η …σιδερένια μου κράση ξεπέρασε και αυτόν τον σκόπελο αλλά, σήμερα το πρωί “ξύπνησα” από μία νύχτα αϋπνίας. Θέλω να πω πως, ναι μεν κοιμήθηκα αλλά, μόνο ως προς τη θέση του σώματος (ύπτια) αλλά, το (δημιουργικό) μου μυαλό δεν σταμάτησε να βλέπει όνειρα. Τι; Ότι βάλει ο νους. Από κυνηγητά με την Gestapo μέχρι συνάντηση με τον Άρη Σπηλιωτόπουλο και από παρακολούθηση της εκπομπής “Mega Σαββατοκύριακο” μέχρι ταξίδια στα άστρα. That said too αποφάσισα, όπως λέει και ο Λουκιανός, να μείνω σπίτι και να φτιάξω κάνα αυγό πράγμα που έκανα μέχρι τη στιγμή που διάβασα πως παρουσιάστηκε το νέο Audi Q7 που είναι 350 κιλά ελαφρύτερο απ’ το προηγούμενο και θα αποτελέσει τη βάση για το Q8 και μετά τα Q9, Q10, Q13 κι’ έντεκα. Η είδηση με χαροποίησε διότ, δείχνει ότι, η ανάκαμψη είναι κοντά και, το αυτό ισχύει για την παλιά μου τέχνη. Θα αρχίσω πάλι να “γράφω γι’ αυτοκίνητα”, σκέψη που φέρνει ρίγη (απελπισίας) γιατί θα με παίρνει τηλέφωνο η Σούλα Σουλούμπα που είναι marketing της “Blogs Cars Ltd” που εισάγει κινέζικα που συναρμολογούνται στη FYROM και, δεν θα ξέρω τι να πω

Τώρα είναι κοντά 10 και δεν μπορώ να πάω σινεμά γιατί “είναι αργά” αλλά, πήγα προχτές και είδα τα Άγρια πλάσματα του Νότου”, ωραίο φιλμ του ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου (διακρίθηκε στο Sundance), είδα στην ΕΤ ένα αφιέρωμα στον Leonard Cohen με παραγωγό τον  Μελ Γκίμπσον. Η πίοιση του Κοέν και τα τραγούδια είναι μαγικά αλλά, το ντοκιμαντερ ήταν σαν B-movie. Πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως εριμμένοι είναι αυτό το κείμενο (έτσι γράφεται το”εριμμένοι”;), άκουσα ότι ο Δημήτρης Η1Ν1 Αβραμόπουλος επισκέφθηκε τον Ερντογάν και τον Αχμέτ Νταβούτογλου και, αφού πήγε ο Η1Ν1 στην Άγκυρα μπορώ να κοιμηθώ και, το πρωί να ξυπνήσω, να πλυθώ και να κάνω καμία επανάσταση με την προϋπόθεση ότι, δεν ξεκίνησε η επίθεση εξωγήινων όπως είδα να συμβαίνει στη κεντρική Ρωσία διότι, πρώτη φορά βλέπω μετεωρίτη να αφήνει con trails…  

Μόλις έμαθα ότι, κάποιοι κάτοικοι που “ανησυχούν για την υγεία των παιδιών τους από τις πτήσεις των …ανεμοπτέρων” στη περιοχή των θρακομεκεδόνων επανήλθαν ζητώντας την απομάκρυνση της Ανεμολέσης Αθηνών απ’ το Τατόι. Η υπόθεση έχει ξεπεράσει κάθε όριο γελοιότητας και, τουλάχιστον  για μένα, ήλθε η στιγμή της μετωπικής αντιπαράθεσης με τα δίποδα που έχουν χτίσει τις “βίλες” τους στη περιοχή. 

Επειδή, καθώς φαίνεται, έχουν ισχυρό κομματικό βύσμα έφτασαν στο σημείο να χρησιμοποιήσουν ανώτατο αξιωματικό της Π.Α προκειμένου να επιτύχουν τους σκοπούς τους να διώξουν την Ανεμολέση, τις Αερολάσχες και, τέλος, την  ίδια τη Σχολή Ικάρων, ο γράφων θα αποκαλύψει ονοματάκια ώστε να μπορούν να τους μιλήσουν όσοι νοιάζονται για τον αεραθλητισμό και την αεροπoρία γενικότερα…

Ξέρω ότι, σε αυτές τις εποχές της ένδειας και της προδοσίας ενός λαού απ’ τους κουσίσλινγκ του συστήματος μόνο το να μιλάει κανείς για ανεμοπρία και αεραθλητισμό φαντάζει με περιτή πολυτέλεια. Όμως, την περασμένη Κυριακή στυιο αεροδρόμιο ήλθε ο Αλέξης, ανάπηρος από τη μέση και κάτω μετά από ατύχημα που είχε σε αγώνα μοτο κρος.

Τα μέλη της Λέσχης και ο εκπαιδευτής τον βοήθησαν να καθίσει στο εμπρός κάθισμα ενός από τα πέντε Grob Twin Astir που μας έχει παραχωρήσει η Π.Α για να εκπαιδεύουμαι νέους πιλότους και έκανε μία υπέροχη πτήση στο μεγαλύτερο τμήμα της οποίας πετούσε ο ίδιος το ανεμόπτερο…

Επειδή, στα κοντά 60 χρόνια που είμαι μέλος της ΑΝ.Λ.Α έχω συναντήσει, πετάξει μαζί και εκπαιδεύσει πολλά “διαμάντα” σαν τον Αλέξη υπόσχομαι ότι θα κάνω, με κάθε μ΄’εσο που διαθέτω, την Πράξη σε όποιον καταρεμένο Φορμόλη επιχειρτήσει να βλάψει την Λέσχη μας

\Αυτό το σημείωμα ρουφιάνοι των όμορων περιοχών είναι το πρώτο. θα ακολουθήσουν  και άλλα μέχρι να βρεθεί ένας ηγέτης που να διαθέτει τις κοχόνες για να τους στείλει στον διάβολο μία και καλή..

To είδα στο Ramnousia, είναι από τον “Ριζοσπάστη” και πιστεύω ότι, όλοι πρέπει να μάθουν για την Ελλάδα που χάθηκε
«Εμείς δε γονατίσαμε σκυφτοί, τα πόδια να φιλήσουμε του δυνατού… »

Ηχήστε οι σάλπιγγες… Καμπάνες βροντερές,

δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα…

Βογκήστε τύμπανα πολέμου… Οι φοβερές

σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα !

Μα εσύ Λαέ, που τη φτωχή σου τη μιλιά,

Ηρωας την πήρε και την ύψωσε ως τ’ αστέρια,

μεράσου τώρα τη θεϊκή φεγγοβολιά

της τέλειας δόξας του, ανασήκωσ’ τον στα χέρια

γιγάντιο φλάμπουρο κι απάνω από μας

που τον υμνούμε με καρδιά αναμμένη,

πες μ’ ένα μόνο ανασασμόν: “Ο Παλαμάς !”,

ν’ αντιβογκήσει τ’ όνομά του η οικουμένη !

Σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα ! Ενας λαός,

σηκώνοντας τα μάτια του τη βλέπει…

κι ακέριος φλέγεται ως με τ’ άδυτο ο Ναός,

κι από ψηλά νεφέλη Δόξας τονε σκέπει.

Με το «εγερτήριο» αυτό σάλπισμα του ΕΑΜίτη Αγγελου Σικελιανού πάνω από τη σορό του Παλαμά, ο ελληνικός λαός αποχαιρέτησε, στις 28 Φεβρουαρίου του 1943 τον πρωτοπόρο ποιητή τού 20ού αιώνα ψάλλοντας σύσσωμοι μπροστά στους κατακτητές τον Εθνικό Υμνο. Ηταν ο επικήδειος, που συμπύκνωσε μέσα σε λίγους στίχους τη φωνή ολόκληρης της Ελλάδας. Γιατί, πράγματι, σ’ εκείνο το φέρετρο ακουμπούσε η Ελλάδα.

Νέα παιδιά σήκωσαν το φέρετρο. Το έβγαλαν έξω στον κόσμο κι από εκεί η λαοθάλασσα κατευθύνθηκε στην τελευταία κατοικία του ποιητή για να τον αποχαιρετήσει. Την προηγούμενη μέρα, χαράματα, στις 27 Φεβρουαρίου, στις 3.20π.μ., «έσβησε» ο μέγας ποιητής, ο Κωστής Παλαμάς. Το μαντάτο απλώνεται σ’ όλη τη χώρα. Βαρύ το πένθος του αντιστεκόμενου λαού που, μετατρέπει την κηδεία του ποιητή σε παλλαϊκή, εθνική πράξη αντίστασης.

Με την είσοδο του 1943, οι Ελληνες, εκτός από την πείνα και την καταπίεση, αντιμετώπιζαν και τον κίνδυνο της πολιτικής επιστράτευσης, παρά τις διαψεύσεις από τις γερμανικές αρχές κατοχής. Στις 23 Φεβρουαρίου δημοσιεύεται στην εφημερίδα «Γερμανικά Νέα» η διαταγή του στρατηγού Σπάιντελ για την πολιτική επιστράτευση των Ελλήνων. Οι κατοχικές δυνάμεις σκόπευαν να στείλουν κόσμο στη Γερμανία και ανά τη Μεσόγειο για να δουλέψει σε καταναγκαστικά έργα. Το ίδιο βράδυ ο κατοχικός πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος και ο υπουργός Εργασίας Νικόλαος Καλύβας έσπευσαν να δημοσιεύσουν στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως σχετικό διάταγμα, με τίτλο «Περί υποχρεωτικής εργασίας του αστικού πληθυσμού της Ελλάδος».

Η αντίδραση των δοκιμαζόμενων Ελλήνων υπήρξε ακαριαία. Την επόμενη μέρα (24 Φεβρουαρίου) χιλιάδες άνθρωποι ξεχύνονται στους δρόμους της Αθήνας για να βροντοφωνάξουν «κάτω η επιστράτευση» και να ψάλλουν τον Εθνικό Υμνο. Μία ομάδα διασπά τον αστυνομικό κλοιό και καταστρέφει το γραφείο του κατοχικού πρωθυπουργού στη Βουλή. Μια άλλη, αφού υπερφαλαγγίζει τους Ιταλούς καραμπινιέρους, πυρπολεί το υπουργείο Εργασίας, όπου είχε γίνει ο προπαρασκευαστικός σχεδιασμός για την επιστράτευση. Κατά τις συγκρούσεις, τρεις διαδηλωτές σκοτώνονται και τριάντα τραυματίζονται σοβαρά.

Τις επόμενες μέρες, το αυθόρμητο δίνει τη θέση του στο οργανωμένο. Τηλεφωνητές, δημόσιοι υπάλληλοι και μαθητές κατεβαίνουν στους δρόμους. Ενώ, η κηδεία του εθνικού ποιητή Κωστή Παλαμά μετατρέπεται σε αντικατοχική διαδήλωση. Με το θάνατό του ένωσε το λαό, τον εμψύχωσε, κι με κείνη την αυθόρμητη διαδήλωση ουσιαστικά προσκυνούσαν το μεγαλείο της ψυχής και της πέννας του.

Οραματίστηκε την κοινωνία του λαού

Αυτός ο πνευματικός «γίγαντας» – ποιητής, πεζογράφος, κριτικός και πρωτοπόρος μαχητής του Δημοτικισμού – ο οποίος με το αριστούργημά του, «Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου», οραματίστηκε την κοινωνία του λαού, θα μείνει αθάνατος. Και καθώς ο λαός, περιφρονημένος, ξεγελασμένος, «αλυσωδεμένος», μοχθεί ξανά και η ανεργία, η φτώχεια και η εκμετάλλευση κατακλύζουν τη ζωή του, το παλαμικό έργο ξαναλάμπει, ξαναγίνεται επίκαιρο. Ξαναλάμπει σαν «φάρος» για μια νέα «αφύπνιση» του δουλευτή λαού ενάντια στους εκμεταλλευτές του, ενάντια στους πατριδοκάπηλους, πολεμοκάπηλους, ντόπιους και ξένους δυνάστες για νέα αναγεννητική πορεία του τόπου.

«Εμείς δε γονατίσαμε σκυφτοί τα πόδια να φιλήσουμε του δυνατού σαν τα σκουλήκια που πατεί μας/ μα για ν’ αντισταθή με το σπαθί, βρέθηκε σαν πολύ στοχαστική και σαν πολύ ονειρόπλεχτη η ψυχή μας.»

Την ημέρα της κηδείας του 28/2/1943

Ο Παλαμάς ανασύνθεσε δημιουργικά μέσα στην ποίησή του τις παραδόσεις και την ιστορία όλου του ελληνικού πολιτισμού σε μια διαλεκτική ενότητα δίνοντάς μας μεγάλες συνθέσεις οι οποίες δεν αποτελούν απλές σελίδες της Ιστορίας μας, αλλά σπουδαία ανεκτίμητα υλικά της ανθρώπινης ευαισθησίας και των σκιρτημάτων της ζωής, στο στερέωμα των συνειδήσεων.

«Δείξε εσύ πως πρώτα είσαι ο άρχοντας/ κι ο εξουσιαστής/ του θυμού σου, της βουλής σου, της ψυχής σου,/ γίνε δουλευτής./Σβήσε κάθε σου ξεχώρισμα,/ ρίχ’ το δαχτυλίδι σου αρραβώνα/ μέσα στο κανάλι του λαού,/ ένας γίνε από τους στύλους τους αμέτρητους/ του μεγάλου έργου του συντροφικού».

Ο Παλαμάς, μπορεί να ήταν άνθρωπος του γραφείου (ποιητής αλλά και πεζογράφος, και ιστορικός, και έγκυρος κριτικός της λογοτεχνίας μας, θεατρικός συγγραφέας και παράλληλα δημοσιογράφος και ιδρυτικό μέλος της ΕΣΗΕΑ και της Ακαδημίας Αθηνών, της οποίας διετέλεσε πρόεδρος το 1931), αλλά δεν υπήρξε αποκομμένος από την οδυνηρή πραγματικότητα. Αντίθετα, την συνέλαβε με τις κεραίες της ευαισθησίας του και της ανθρωπιάς του και την κατέστησε σημαία αγωνιστική.

Αγκαλιαστείτε, αδέρφια, ορθοί! Με μια καρδιά, μια γνώμη, Δικαιοσύνη, βρόντηξε, και λάμψε, Προκοπή!;

Εργάτη είδα το δίκιο σου»…

Το ποίημα «Εμείς οι Εργάτες», γραμμένο το 1913 (τ. 9, σ. 165), και δημοσιευμένο στη συλλογή Δειλοί και Σκληροί Στίχοι (α’ έκδοση 1928 και β’ έκδοση 1933), αν και γράφτηκε το 1913, η δημοσίευσή του την περίοδο, κατά την οποία κορυφώνεται σε διεθνές και ελληνικό επίπεδο η μεγάλη κρίση, και είναι έκδηλη η δεινή κατάσταση των εργαζομένων, δεν μπορεί παρά να είναι μια συνειδητή επιλογή.

…Εμείς οι εργάτες είμαστε που με τον ίδρωτά μας

ποτίζουμε τη γη για να γεννά

καρπούς, λουλούδια, τ’ αγαθά του κόσμου ολόγυρά μας·

φτωχή, αλουλούδιαστη, άκαρπη, μονάχα η αργατιά,

Εμείς οι εργάτες είμαστε που με τον ίδρωτά μας

ζυμώνουμε του κόσμου το ψωμί,

πιο δυνατά κι απ’ τα σπαθιά τα χέρια τα δικά μας,

και μ’ όλο το αλυσόδεμα, σκάφτουν, και η γη πλουτεί,

…Στου κόσμου τους θησαυριστές το βιος σου, εργάτη, νόμοι

στο τρώνε αδικητές χωρίς ντροπή;

Επίσης, Ο Κύκλος των Τετραστίχων, δημοσιευμένος το 1929, είναι ενδεικτικός της στάσης του ποιητή. Στο τετρ. 118 (τ.9, σ. 274) γράφει:

Εργάτη, είδα το δίκιο σου κ’ έλεα να ξεκινήσω

να σταθώ πλάι σου… Μια φωνή μου έκραζε πάντα: Πίσω!

Να είταν το αίμα μέσα μου που ρέει του νοικοκύρη;

Να είταν η Μούσα ρηγικό που μου ‘δωκε ψαλτήρι;

Στην αργατιά, στη χωριατιά το χιόνι, η γρίππη, η πείνα,

οι λύκοι,

ποτάμια, πέλαγα, στεριές, ξολοθρεμός και φρίκη.

Χειμώνας άγριος. Κ’ η φωτιά, καλοκαιριά στην κάμαρά

μου.

Ντρέπομαι για τη ζέστα μου και για την ανθρωπιά μου.

Θριαμβευτής λαός

Ο Κωστής Παλαμάς, τρεις μέρες μετά την κήρυξη του Ελληνοαλβανικού πολέμου (1η Νοεμβρίου 1940), απευθύνεται στα νιάτα της Ελλάδας με ένα τετράστιχό του που επιγράφεται «Στη νεολαία μας».

«Αυτό κρατάει ανάλαφρο μεσ’ την ανεμοζάλη

το από του κόσμου τη βοή πρεσβυτικό κεφάλι,

αυτό το λόγο θα σας πω

δεν έχω άλλο κανένα

Μεθύστε με τ’ αθάνατο

κρασί του Εικοσιένα!»

Και καθώς τα παιδιά της Ελλάδας έγραφαν σελίδες δόξας και μεγαλείου στις δυσπρόσιτες και χιονισμένες κορυφές της Πίνδου ο Κωστής Παλαμάς συνεπαρμένος απ’ τις νίκες γράφει το τελευταίο του ποίημα με τίτλο: «Η νίκη».

«Παιδιά μου ο πόλεμος, / για σας περνάει θριαμβευτής/ των άδικων ο πόλεμος / δεν είν’ εκδικητής / είναι ο θυμός της άνοιξης / και της δημιουργίας; / Κι’ αν είναι, και στον / πόλεμο μέσα η ζωή θυσία, / ο τάφος είναι πέρασμα / προς την Αθανασία!»

Ο ουμανισμός και διεθνισμός του Παλαμά εκφραζόταν μέσα από τον αγώνα του για την ψυχοπνευματική εξύψωση κάθε ανθρώπου, κάθε φυλής και λαχταρούσε τη μέρα που «κι ο άνθρωπος ο βαριομοίρης/ θα υψωθεί θριαμβευτής/ σε μια γη πλατειά προφήτης/ μιας πλατύτερης ψυχής».

Ο Παλαμάς έγινε κατήγορος και των μακελάρηδων του λαού, δεόμενος για τους κατακτημένους αγωνιζόμενους «Δέομαι. Καίω θυμίαμα, καίω λαμπάδες, σ’ εσέ του κόσμου Ειρήνη παναγία!».

Ο Παλαμάς από την ίδια την «πάλη» του με την τέχνη κι από τη διαλεκτική της κοινωνικής πραγματικότητας έμαθε ότι «ο κόσμος ο βαθύς/ γεννιέται πάντα από ‘να πάλαιμα». Προφήτευε πως «θα ‘ρθει η μέρα της νέας γέννας». Μ’ αυτή τη θερμή πίστη του για το μέλλον αφήνει την ιερή παρακαταθήκη στη νέα γενιά:

Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,

όπως το βρεις κι όπως το δεις να μην το παρατήσεις.

Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα…

Και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτυνε τη γη του…

«Τα σκολειά χτίστε»

Ομως όλες οι νέες αυτές ιδέες, που κατακλύζουν το έργο του Παλαμά, ένα έχουν κίνητρο: τη μόρφωση, με το πνευματικό ανέβασμα του λαού.

Πολεμάς να στυλώσεις, Κυβερνήτη, με τα καράβια και με τα φουσάτα

της πολιτείας το σαλεμένο σπίτι! Του κάκου ιδρώνεις, έμπα σ’ άλλη στράτα:

Το νου μας πρώτα στήλωσε και χτίσε, και πρώτ’ απ’ όλα αλφαβητάρι κράτα…

Δάσκαλος γίνε, αλήθεια αν ήρωας είσαι. Σε μια Βαβέλ δεμένους μας κρατάνε

κακά στοιχειά· το μάγεμά τους λύσε. Και στα χείλια οι καρδιές μας πάλι ας πάνε.

Σύμμετρα υψώσου, πύργε της ζωής. Τρανοί κι αν είναι οι τάφοι, τάφοι θάναι.

Στον ήλιο τόπο θέλουμε κι εμείς.

Πίστευε ότι στην αναγεννητική πορεία του ανθρώπου και του λαού βασικό ρόλο θα παίξει η Παιδεία.

… Λιτά χτίστε τα, απλόχωρα,

μεγάλα, γερά θεμελιωμένα,

από της χώρας, ακάθαρτης,

πολύβοης, αρρωστιάρας, μακριά.

Μακριά τ’ ανήλιαγα σοκάκια,

τα σκολειά χτίστε.

Και τα πορτοπαράθυρα των τοίχων

περίσσια ανοίχτε, να ‘ρχεται ο κυρ΄ Ηλιος,

διαφεντευτής, να χύνεται,

να φεύγει, ονειρεμένο πίσω του

αργοσέρνοντας το φεγγάρι.

Γιομίζοντάς τα να τα ζωντανεύουν

μαϊστράλια και βοριάδες και μελτέμια

με τους κελαηδισμούς και με τους μόσκους,

κι ο δάσκαλος, ποιητής

και τα βιβλία να είναι σαν τα κρίνα…

Η ποίησή του έγινε πρωτεργάτρια στη μάχη υπέρ του δημοτικισμού. Χτύπησε αμείλικτα και με το ποίημά του «Δημοτικισμός» τους καθαρευουσιάνους: «Κάμπιες και σκόροι, / και παπαγάλοι,/ κ’ εσείς, δασκάλοι,/ κ’ εσείς, ρητόροι,/ τι; με το ζόρι,/ και τη μεγάλη/ τη Γλώσσα κόρη,/ τα γυμνά κάλλη/ να τα ντροπιάστε/ ζητάτε; Να ‘στε/ καταραμένοι!/ Πέρνα, μπαμπούλα!/ Μα ο Στίχος, βούλα/ πυρή, και μένει».

Μη μαρξιστής, αλλά πραγματιστής και διαλεκτικός ο Παλαμάς θεωρούσε ότι «ο ιστορικός υλισμός έχει, αναμφίβολα, κι αυτός την αλήθεια του (…) δεν πρέπει να μας τρομάζει σα να είτανε σκιάχτρο. (…) Αν, καλά κακά, ξαναβγήκε η ελληνική πολιτεία, και με όλα της τα ελαττώματα, στον ήλιο και στη ζωή, και με μόνο το κίνητρο των οικονομικών προβλημάτων, ευλογημένος ο ιστορικός υλισμός».

Ο Παλαμάς σχετικά με τα πιστεύω του δήλωνε «επαναστάτης, αλλά όχι σοσιαλιστής» και πιο συγκεκριμένα έγραφε «εφτά χρονών ασυμπλήρωτων ανθρωπάκος έλαβα την υψηλή τιμή να διαλαλήσω προς το γένος μου το κήρυγμα του πιο περίεργου προμαρξικού σοσιαλισμού, μαγειρεμένο με χορταρικά και με κανελλογαρύφαλα ρωμαντικής κοινωνιστικής φιλοσοφίας(…)».

Στίχοι αθάνατοι

Ομως και ο περιλάλητος «Ολυμπιακός Υμνος» στηρίζεται στους αθάνατους στίχους του Κωστή Παλαμά και στην υπέροχη μουσική του Σπύρου Σαμάρα. 100 χρόνια και κάτι μήνες έχουν κυλήσει από την 25η Μαρτίου 1896, ημέρα πρώτη των Ολυμπιακών Αγώνων του 1896, όταν σε μια ηλιόλουστη μέρα, με καλό αν και λίγο ψυχρό καιρό, στο θαυμάσιο Παναθηναϊκό Στάδιο (ώρα 3.30 μ.μ.), το μοναδικό στον κόσμο «Καλλιμάρμαρο»… «μόλις αι βροντώδεις και παρατεταμέναι ζητωκραυγαί όλου του θεατηρίου (!) εσίγησαν ήρχισεν εις το μέσον ακριβώς του Σταδίου η εκτέλεσις, υπό μιας αληθώς γιγαντιαίας, διά τας Αθήνας της εποχής εκείνης, ορχήστρας και χορωδίας, του Ολυμπιακού Υμνου του διασήμου Ελληνος μουσικοδιδασκάλου Σπύρου Σαμάρα, του τονισθέντος επί των αληθώς πινδαρικών στίχων του ποιητού Κωστή Παλαμά…» – γράφει ο αυτόπτης μάρτυρας, μεγάλος παιδαγωγός της άθλησης, προπονητής το 1896 της ομάδας γυμναστικής του Εθνικού ΓΣ, Ιωάννης Χρυσάφης.

Ο Παλαμάς ήταν τότε 37 ετών, δύο χρόνια μεγαλύτερος από τον Σαμάρα, και είχε αποκτήσει «όνομα» στους λογοτεχνικούς κύκλους με «Τα τραγούδια της πατρίδας μου», «Τα μάτια της ψυχής μου» αλλά κυρίως με τον «Υμνο της Αθηνάς» που βραβεύθηκε στον σημαντικότατο Φιλαδέλφειο Διαγωνισμό. Αμφίπλευρος ο θαυμασμός και βαθιά η εκτίμηση Βικέλα – Παλαμά. Προφανώς τον Βικέλα παρότρυνε προς τη «λύση Παλαμά», ο «Υμνος της Αθηνάς». Οι κύκλοι των θρησκευτικών σκοταδιστών της εποχής σημάδεψαν τους στίχους Παλαμά ως αντιχριστιανικό πόνημα. Για «επίκληση του αρχαίου ειδωλολατρικού πνεύματος της πλάνης και της κακοηθείας» εκραύγαζε ο Απόστολος Μακράκης.

Ασκητής και μύστης

Ο Αγγελος Σικελιανός στην ομιλία του στον «Παρνασσό» το 1936 με θέμα: «Ο Παλαμάς ασκητής και μύστης», θέλοντας να τοποθετήσει την τελική εικόνα του ποιητή μπροστά στους ακροατές του, «απλά και καθαρά» όπως λέει, τον ονομάζει, άγιο.

«Ο Παλαμάς», γράφει, «εμόχθησε, έλπισε, αγάπησε, αιμάτωσε, αγωνίστηκε, ενίκησε, για μας. Ο Παλαμάς λοιπόν, είναι ένας άγιος». Η ποίηση, η ζωή, το όνειρο και η πράξη του ήταν πάνω απ’ όλα πόθος να εξυψωθεί και να αξιωθεί ο «δουλευτής λαός» μας να φτιάξει ο ίδιος τη δική του ελεύθερη, δίκαιη, ισότιμη κοινωνία, τη δική του ανεξάρτητη Ελλάδα της ειρήνης και της φιλίας των λαών.

Εκεί που ακόμα ζουν οι Φαίακες του Ομήρου

και σμίγ’ η Ανατολή μ΄ ένα φιλί τηΔύση,

κι ανθεί παντού με την ελιά το κυπαρίσσι,

βαθύχρωμη στολή στο γαλανό του Απείρου

…

Πατρίδες! Αέρας, γη, νερό, φωτιά! Στοιχεία,

αχάλαστα και αρχή και τέλος των πλασμάτων,

σα θα περάσω στη γαλήνη των μνημάτων,

θα σας ξανάβρω, πρώτη και στερνή ευτυχία!

Της Σοφίας Αδαμίδου (από τον “Ριζοσπάστη” της 27 Φλεβάρη 2011)

Looking for an answer

Μόλις έφυγα από τα γραφεία των Τ.Ε. που, από το 2006 που η εταιρία ψωνίστηκε απ’ τις Εκδόσεις Λυμπέρη, βρίσκονται σε ένα ένα διπλανό κτήριο του “Ομίλου” για το οποίο, το εκτυφλωτικό αστέρι που είχε αναλάβει το μάνατζμεντ, είχε υπενοικιάσει στις Τ.Ε προς 11.000 ούρο/μήνα.

Και λοιπόν, θα πείτε. Λοιπόν ήλθε ένας κλητήρας ο οποίος είπε να αδειάζουμε την γωνιά μέχρι την Δευτέρα αλλιώς θα φέρει την αστυνομία που θα με “πάει αυτόφωρο”

Διατί θα πάει εμένα αυτόφωρο; Διότι οι Ε.Λ οφείλουν στο leasing της Ούροπμπανκ 32 εκατομμύρια ούρο, είπε ο Κλητήρ

Ποία η σχέση των Τ.Ε με την οφειλή, ρώτησα. Καμία, απάντησε αλλά, επειδή οι Ε.Λ οφείλουν εις την τράπεζαν εσείς πρέπει να ξεκουμπιστείτε πάραυτα. “Και να να πάμε που” (γαμω)ρώτησα. “Σε άλλο κτήριο εκτός αν καταβάλετε 10.000 ούρο στην (γαμω)τράπεζα”. “Δέκα χιλιάδες ούρο δια 30 ημέρες”  ρώτησα ο αφελής “Τόσα αλλιώς θα σας συλλάβει η Αστυνομία ” απείλησε ο Κλητήρ 

“Και οι εργαζόμενοι που θα πάνε;” επέμενα

“Δικό σας πρόβλημα”, απάντησε

Περιμένω να δω τι θα γίνει την Δευτέρα. Θα συλληφθώ  Θα πηδηχτώ; -απ’ το παράθυρο. Θα κοιμηθώ στο πεζοδρόμιο; Θα κλείσουν οι Τ.Ε; Θα έλθει κάποιο κανάλι να καλύψει το ξωπέταγμα; Θα μας συμπαρασταθεί το Ταμείο Ασφάλισης των εργαζόμενων στον περιοδικό Τύπο ή θα κηρύξει …απεργία -όπως έκανε μερικούς μήνες πριν επειδή οι Ε.Λ δεν πλήρωναν τους εργαζόμενους στις Τ.Ε;

Μύλος; Ναι. 100% ελληνικός, άδικος για μένα, την ιστορία μου και την  ιστορία της Εταιρίας που έφτιαξα με την Σοφία, και όσους δεν έγλειψαν (κατουρημένες ποδιές)

Βλέπετε, το όνομα μου είναι Καββαθάς και όχι Σταύρος (Τσουτσουλομύτης), Τόμπολας, Αλαφιασμένος… Αφήστε δε που δεν είμαι πασόκος ή νουδού ούτε καν DIMAR-και με τον Αστυφύλαξ και με τον Χωροφύλαξ 

Κομαντάντε! 

Καλό ταξίδι από ένα θαυμαστή στην Ελλάδα-που, ακούγοντας τις ειδήσεις, μένει με την εντύπωση ότι σε “καθάρισαν” τα σκυλιά του πολέμου

φωτογραφία: ΛΟΥΚΑΣ ΧΑΨΗΣ

Πριν απ’ οτιδήποτε και επειδή η πρόσφατη περιπέτεια με τις αρχές κηλίδωσε τη φήμη, υπόληψη και 50χρονη ιστορία μας, μία απαραίτητη διευκρίνηση: η εταιρία που δημιούργησα με την Σοφία Καββαθά, «Τεχνικές Εκδόσεις Α.Ε.», δεν οφείλει ή, σωστότερα, δεν όφειλε μέχρι τα τέλη του 2006, που η διαχείριση ανήκε σε εμάς, ούτε μισό ευρώ στο ελληνικό Δημόσιο.

Το αντίθετο. Στα 43 χρόνια της λειτουργίας της, έχει καταβάλει σε φόρους και ασφαλιστικές εισφορές πάνω από 20 εκατομμύρια ευρώ, χωρίς ούτε μία ημέρα καθυστέρηση.

Το τερατώδες ποσό, που των …11 εκατομμυρίων ευρώ που κρεμάστηκε στα μανταλάκια και  οδήγησε στη …σύλληψη, δίκη και αθώωσή μου αφορά παλιές υποχρεώσεις της εταιρίας «Άλφα Πρες Α.Ε.» στην οποία είχα την ατυχία να είμαι «πρόεδρος» του Δ.Σ

Γιατί; Διότι, χωρίς το δικό μου όνομα, το λιθογραφείο δεν θα έπαιρνε τα δάνεια για να αποκτήσει τον εξοπλισμό και να λειτουργήσει –όπως λειτούργησε. Τα χρέη που δημιούργησαν εκείνοι που είχαν την αποκλειστική διοίκηση και διαχείριση της εταιρίας, οδήγησαν στην κατάρρευση του και, το 2006,  και την κατάρρευση των Τεχνικών Εκδόσεων.

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την πώληση του πλειοψηφικού «πακέτου» στις «Εκδόσεις Λυμπέρη Α.Ε». Όπως, όμως, ίσως γνωρίζετε, ο Όμιλος που είχε και την απόλυτη  οικονομική διαχείριση της εταιρείας «Τεχνικές Εκδόσεις Α.Ε.» κατέρρευσε πριν από 6 περίπου μήνες, αφήνοντας πρόσθετα χρέη στην εταιρία που ίδρυσα το 1970! Σε μία προσπάθεια να σώσουμε ό,τι απόμεινε, η μειοψηφία (το 32% που ανήκει στους Κ.Κ. και  Σ.Κ.) και μετά από την απαίτηση της Ούρομπανκ να καταβάλουμε ενοίκιο …10.000 ευρώ/μήνα για να παραμείνουμε στα γραφεία που είμαστε,  νοικιάσαμε άλλα στη Λεωφόρο Βάρη-Κορωπίου 82 και, απ’ εκεί θα δώσουμε τη μάχη της επιβίωσης. Το αν θα τα καταφέρουμε θα φανεί σε 6-7 μήνες. Αυτή, λοιπόν, είναι η αλήθεια και, τα στοιχεία που ανέφερα πιο πάνω είναι στη διάθεση κάθε ενδιαφερομένου.

Κώστας Καββαθάς

Ακόμα σπίτι. Παρακολουθώ τη συζήτηση στη ΝΕΤ. Τον Δήμου να λέει ότι, “εμείς οι Έλληνες είμαστε συναισθηματικοί”. Τι κρίμα φιλόσοφε που δεν είμαστε ορθολογιστές σαν τους Γερμανούς, τους Αμερικανούς, τους προτεστάντες που θαυμάζει. Για να βομβαρδίσουμε (πάλι) την Κύπρο όπως κάναμε στο Ιρακ, στο Αφγανιστάν, τη Λιβύη, τη Συρία… Για πρώτη φορά συμφωνώ (τόσο πολύ) με τον Τατσόπουλο ο οποίος τον “τάπωσε”  σε απίθανο βαθμό

Πρέπει να φύγω να λειτουργήσω συναισθηματικά. Να προσπαθήσω να σώσω την καταχρεωμένη (από την προηγούμενη ιδιοκτησία) εταιρία που ακούει στο όνομα “Τεχνικές Εκδόσεις Α.Ε” αντί να κάνω ότι οι ορθολογιστές που θαυμάζει. 

Αύριο κυκλοφορούν οι 4ΤΡΟΧΟΙ Απριλίου τπό, πάλι, από την δική μου διεύθυνση. Κάποιοι αναγνώστες αναρωτήθηκαν πως μπορούν να συνδράμουν τη νέα (και τελευταία) προσπάθεια. Απάντησα “αγοράζοντας …2 τεύχη” και δίνοντας το ένα σ’ ένα φίλο/η.

Δεν ξέρω αν το εγχείρημα θα πετύχει. Κάποιοι λένε ότι, ο κόσμος γύρω μας άλλαξε, οι πολίτες έχουν άλλα προβλήματα και “δεν δίνουν μία” για τα …νέα μοντελα. Μα, οι 4ΤΡΟΧΟΙ ήταν, είναι και θα είναι ένα περιοδικό  κ α ι  για αυτοκίνητα! Οι 4Τ και τα άλλα μας περιοδικά είναι έντυπα για άτομα που έχουν την ικανότητα να βλέπουν μέσα από τοίχους

Πάμε λοιπόν από τα νέα μας γραφεία που στεγάζονται σε ένα γκροέσκο οικοδόμημα που, μέχρι πρόσφατα, στέγαζε την αισθητική των εμπόρων “γιωταχί”. Γιατί εκεί; Διότι είναι φθηνό το ενοίκιο. Που είναι; Στη Λεωφόρο Βάρη-Κορωπίου 82

Υ.Γ Για δυνατούς λύτε και αναγνώστες με -μαύρο- χιούμορς:

Όπως μου υπενθύμισαν χτες. την Τετάρτη συζητούνται τα …ασφαλιστικά μέτρα που έκαναν οι εργαζόμενοι στις “Τεχνικές Εκδόσεις”  επειδή η εταιρία δεν τους κατέβαλε τις αμοιβές. Όμως οι Τ.Ε ανήκαν/ανήκουν στις Ε.Λ. Ποίος είναι υπεύθυνος γιατρέ μου; Μάλλον εγώ  θα έλεγα που εξακολουθώ να υφίσταμαι τους εξευτελισμούς. Περισσότερο χιούμορ σύντομα!